Ζουν ανάμεσα μας. Ένα τους βλέμμα, μία τους λέξη μπορεί ξαφνικά ν’ αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας. Μπορεί; Κι όμως μπορεί φίλε μου. Για κάποιους θεωρούνται χτυπημένοι από τη μοίρα, άλλοι πάλι νιώθουν θλίψη για τις συμφορές που τους έχουν βρει κατά καιρούς. Μα οι ίδιοι κάθε άλλο παρά αδικημένοι αισθάνονται! Η ιστορία έχει δείξει πως οι δυνατοί είναι αυτοί που καθημερινά δοκιμάζονται.
Όλα γι’ εκείνους μοιάζουν σαν μια καλή ευκαιρία για ένα καινούριο μάθημα. Μετατρέπουν τον πόνο σε χαρά και το φόβο σε θάρρος. Μπορούν να βγάλουν χρυσάφι ακόμη και μέσα από τα σκουπίδια. Ν’ ανακαλύψουν φως μέσα στο ίδιο το σκοτάδι τους.
Όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, ξέρουν καλά πως είναι να χάνεις. Έχουν γνωρίσει την απουσία, την απώλεια, την αρρώστια. Έχουν φλερτάρει ακόμη και με τον ίδιο το θάνατο! Έκλαψαν μα δεν κλάφτηκαν. Πόνεσαν πολύ, λύγισαν μα δεν τα παράτησαν. Πάλεψαν αντρίκια και με το κεφάλι ψηλά!
Όταν μία κατάσταση δεν μπορείς να την αλλάξεις, δεν μπορείς να την αποφύγεις και να απαλλαγείς από αυτήν τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να την αποδεχτείς. Να συμφιλιωθείς μαζί της. Γιατί δεν είναι μόνο η αποδέσμευση που σε λυτρώνει, αλλά η κατανόηση και η αποδοχή κάποιων καταστάσεων που σε οδηγεί στην ίδια την ελευθερία.
Αποδέχομαι την πραγματικότητα ως έχει! Δε δημιουργώ μια διαστρεβλωμένη και άκρως ωραιοποιημένη εικόνα της, μόνο και μόνο επειδή αυτή με βολεύει. Βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν ένα σχολείο που μου δίνει συνεχώς καινούρια ερεθίσματα να προχωρήσω. Να εξελιχθώ. Να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αφήνω πίσω μου την ηδονή της γκρίνιας. Μαθαίνω στον εαυτό μου να εξελίσσεται μετά από κάθε δυσκολία, κάθε πληγή και κάθε πίκρα που με βρίσκει. Όπως όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που μας πλαισιώνουν με τα πιο ζεστά μάτια που μπορείς να συναντήσεις ποτέ, τα πιο ηχηρά και καλόκαρδα χαμόγελα, και μια ψυχή που πλημμυρίζει από ευγένεια και αγάπη.
Σολάκη Μοσχούλα
