Πες μου, πώς;

Πες μου. Πες μου πώς είναι να σε αγαπούν. Πες μου πώς είναι να χαμογελάει η ψυχή σου. Πες μου εσύ που έζησες το απόλυτο αγαθό, να δίνεις αγάπη και να παίρνεις λατρεία. Πες μου κι ας ζηλέψω. Μόνο αυτό ζηλεύω στη ζωή. Με κάθε λεπτομέρεια θέλω να μου πεις.

Πώς είναι να βλέπεις τον άλλον έμπρακτα κάθε στιγμή να σου αποδεικνύει πόσο σημαντική είσαι στη ζωή του. Μίλησε μου για τις στιγμές αυτές που τις ήθελα και εγώ δικές μου, μα αποδείχτηκαν δανεικές. Πως αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα λένε, πώς να πάρεις αγάπη; Μα, όντως; Έτσι είναι; Τότε είμαι συναισθηματικά ανάπηρη. Νόμιζα πως ακόμα και όταν αγαπάς και δε ζητάς αγάπη είσαι πλήρης. Και έτσι έφτασα εδώ, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, μόνη.

Και δεν ξέρω, μα, άσε με όμως εμένα. Πες μου! Πες μου πώς είναι να χτυπάει το τηλέφωνό σου και κάθε, μα κάθε φορά η καρδούλα σου να χτυπά ακανόνιστα και ένα φωτεινό χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη σου.
Πόσο όμορφα είναι να περπατάς αγκαλιά στα στενάκια της πόλης και να είστε μόνο εσείς οι δύο. Τα βράδια που ξαπλώνετε και σε παίρνει στα χέρια του, εκεί που νομίζεις πως θα σβήσεις από ηδονή. Που ξέρεις πως δε θα αντέξεις ποτέ χωρίς την ανάσα του να σου ψιθυρίζει τα όμορφα λόγια, χωρίς λόγια. Με αγγίγματα. Πες μου πως ξεδιψάς ρουφώντας τον καυτό ιδρώτα του.

Μίλα μου και για αυτά τα πρωινά που πίνετε παρέα τον καφέ και συζητάτε. Τότε, που δε φοβάσαι. Άτρωτη νιώθεις, γιατί ξέρεις. Νιώθεις, αγαπάς και σε αγαπάνε. Όταν πονάς πιο πολύ με τη στεναχώρια του, κι όταν κάνει τα πάντα για να μην στενοχώριεσαι. Έχει συνέχεια μια αγκαλιά ανοικτή, ακόμα και όταν πριν λίγο τσακωθήκατε. Και που λίγο μετά γελάτε ξανά σαν παιδιά που για λίγο χάλασαν τις καρδιές τους και μετά πιο δυνατά συνέχισαν μαζί να περπατάνε. Πες μου για αυτή την ευλογία στη ζωή σου, πες μου, πως είναι να σε αγαπούν, πες μου να το νιώσω.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη