Ανθρώπινες συναλλαγές

Οι άνθρωποι δίνουν όσο περιμένουν ανταπόδοση.
Αγαπούν όσο ακόμα εισπράττουν.
Αν μπορείς να τους προσφέρεις στήριξη, χρήματα, αγαθά, τον εαυτό σου,
μένουν κοντά σου.
Κι όταν στερέψεις και λέξη δεν μπορείς πια να χαρίσεις,
χάνονται κι αχάριστα ξεχνούν.
Οι άνθρωποι ξεχνούν.
Ξεχνούν τις υποσχέσεις και τη μοιρασμένη λύπη.
Θυμούνται μόνο όσα τους συμφέρουν
για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους.
Θυμούνται μόνο τα λάθη σου και τα δικά τους
τα κοιμίζουν στη λήθη.
Οι άνθρωποι δίνονται επιφανειακά.
Επιδερμικά τους αγγίζεις κι ας πιστεύεις ανόητα
πως βλέπεις την ψυχή τους.
Ανώδυνα κόβουν τα σχοινιά που σας ενώνουν
σαν να ‘ταν αδύναμες κλωστές
κι ας είναι για’ σένα καραβόσχοινα.
Οι άνθρωποι αδιαφορούν.
Όταν τα συμφέροντα τους δεν ικανοποιούνται,
όταν τα θέλω τους δεν εκπληρώνονται
κι οι ρητορείες τους δε γίνονται δεκτές,
κλείνουν το δρόμο τους κι αποχωρούν.
Οι άνθρωποι φεύγουν.
Φεύγουν κι επιστρέφουν όταν έχεις να τους δώσεις κάτι.
Το αρπάζουν βίαια κι αποχωρούν ρίχνοντας αυλαία,
βαφτίζοντας σε ανάξιο και προβληματικό,
χωρίς στιγμή να κοιταχτούν με το είδωλό τους.
Οι σχέσεις διαλύονται κι ας βαφτίστηκαν αιώνιες και άφθαρτες.
Πισώπλατα τελειώνουν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα
και κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτές.
Οι άνθρωποι εγωιστικά
ξεχνούν, αδιαφορούν κι αποχωρούν.
Ένα πρωί ξυπνάς κι αναρωτιέσαι,
που να ‘ναι όλοι αυτοί που κάποτε θα έμπαινες στη φωτιά για πάρτη τους;

Φιλίνα Ιγνατιάδου