Τρία χρόνια «Μεταξύ μας ». Πορευόμαστε παρέα
Χαίρετε. 22/1/2018 ανέβηκε το πρώτο κείμενο στο Μεταξύ μας. Έτυχε να είναι το δικό μου. Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλου αρθρογράφου από την αρχική ομάδα. Πέρασαν ήδη τρία χρόνια. Στην περίοδο αυτή άλλαξε ο πλανήτης, η σύνθεση του «Μεταξύ μας », εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι. Άλλοτε οι αλλαγές ήταν αποτέλεσμα ωρίμανσης και αναθεώρησης και άλλοτε επιβλήθηκαν βίαια από εξωτερικούς παράγοντες, αναμενόμενους και απρόβλεπτους.
Τι έμεινε ίδιο; Η εντιμότητα των προθέσεων και η ελευθερία των απόψεων. Το «Μεταξύ μας» ιδρύθηκε ως ένα αυτοδιαχειριζόμενο πολυθεματικό στέκι και τέτοιο παρέμεινε ως τα σήμερα. Άρθρα θα βρείτε διάφορα, με τα οποία συμφωνείτε, διαφωνείτε ή απλά αδιαφορείτε ως αναγνώστες. Άρθρο όμως λογοκριμένο ή κακογραμμένο, ασύντακτο και ανορθόγραφο δε θα βρείτε. Υπάρχει σεβασμός του κάθε αρθρογράφου προς τον αναγνώστη και σεβασμός της διαχείρισης προς τους αρθρογράφους.
Το πιο εύκολο για μένα είναι να παρουσιάσω το «Μεταξύ μας» ως ένα «χωριό Ποτέμκιν». Να σας εμφανίσω μια ειδυλλιακή κατάσταση με 14.000 ακολούθους, χιλιάδες άρθρα το χρόνο και δεκάδες συντάκτες. Θα ήταν όμως άτιμο. Το σάιτ από την ώρα που αποφάσισε να μην πληρώνει τον Ζούκερμπεργκ κάνοντας χορηγούμενες σελίδες ή να βάζει άρθρα «πιασάρικα» για άστρα, μαγειρικές, ή τα νέα των «επωνύμων», είναι λογικό να παλεύει με μικρό αναγνωστικό κοινό. Η ευχαρίστησή μας είναι πως το κοινό αυτό είναι πιστό και οι αναγνώστες μας μετατράπηκαν σε φίλους και συνοδοιπόρους στην πορεία.
Η εποχή είναι τέτοια που δεν επιτρέπει υποσχέσεις. Δεν έχω ιδέα του χρόνου πού θα είμαστε, πόσοι θα είμαστε και τι θα κάνουμε. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως το στέκι θα παραμείνει ανοικτό για όσο καιρό το λέει η καρδιά των αναγνωστών και των αρθρογράφων. Δεν είναι μικρή υπόθεση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αναγνώστες, νυν και πρώην αρθρογράφους και συνεχίζουμε.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
