Χιονισμένες επιλογές

Χιονονιφάδες στόλισαν το έδαφος, όσο η βαρυχειμωνιά αγκάλιαζε τη φύση. Μια ψυχρή προσμονή και μια παγωμένη ελπίδα σχηματίστηκε στα σύννεφα. Το παραθύρι μου με χωρίζει από το ψύχος. Ένα τζάμι που με προστατεύει από τη μοναξιά του χειμώνα. Κι όμως θέλω να το διαλύσω, στο κρύο να ουρλιάξω το όνομά μου, να το μάθει ο άνεμος και να το τραγουδά ψιθυριστά στις κίσσες.

Όσο το χιόνι έφτιαχνε κατάλευκα λοφάκια, μια συνειδητοποίηση συντάραξε τα σωθικά μου. Άλλαξα. Μου έμοιασα περισσότερο. Κατηγορούσα για χρόνια τους γύρω μου, πόσο διαφορετικά ντύνονται, ομιλούν και σκέφτονται, μα τώρα κατάλαβα πως δεν είναι εκείνοι διαφορετικοί, μα εγώ. Στο δρόμο που διένυσα ως τώρα,
πολλοί συνοδοιπόροι με συνόδευσαν. Ελάχιστοι συνεχίζουν το ταξίδι τους. Άλλοι τράβηξαν για μεγαλεία
κι άλλοι χάθηκαν σε σταυροδρόμια. Άλλους τους παρέσυραν τα κύματα κι άλλοι κυρίευσαν τις θάλασσες.

Δεν ξέρω αν κουρσεύοντας τον κόσμο, τον μαθαίνεις. Όλοι οι πειρατές πνίγηκαν στον εγωισμό τους. Δεν ξέρω αν περιμένοντας, ο κόσμος επιστρέφει. Κανένα τρένο δεν κατοίκησε σε ένα σταθμό. Ξέρω μονάχα πως το να ζεις σημαίνει να αλλάζεις. Και το να αλλάζεις σημαίνει να πολεμάς. Καθένας με τον τρόπο του επιλέγει τη ζωή του. Κι αν έμεινα απόψε μοναχή με συντροφιά το χιονισμένο φεγγάρι και μια φλόγα στο τζάκι που πάει να σβήσει, τουλάχιστον περπάτησα στη δική μου διαδρομή.

Κι αν άλλαξα, το επέλεξα. Κι αν το επέλεξα, έζησα.

Φιλίνα Ιγνατιάδου