Μεταξύ αστείου και σοβαρού λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες.
«Σου έλειψα;» με ρώτησες χαριτολογώντας.
«Ναι»! σου απάντησα: «Πολύ».
Μεταξύ αστείου και σοβαρού σου είπα την αλήθειά μου.
Άφησα στην άκρη την ντροπή, τους ενδοιασμούς, την περηφάνια και τον εγωισμό μου.
Κάπου ανάμεσα στο αστείο και στο σοβαρό ένιωσα για πρώτη φορά ασφαλής.
«Μου έλειψες, όπως στον διψασμένο το νερό, όπως το γάλα στο πεινασμένο βρέφος».
Αυτό ήθελα να πω, μα δεν το είπα. Ίσως γιατί παραήταν σοβαρό. Ίσως γιατί δεν θα την άντεχες τόση αλήθεια.
Ioanna Pitsilli
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
