Όσο μεγαλώνω η πίστη μου στους ανθρώπους λιγοστεύει
Αν οι άνθρωποι άνοιγαν λίγο περισσότερο το μυαλό και την καρδιά τους… αν πίσω απ’ τη φωνή σου και το βλέμμα σου προσπαθούσαν να διαβάσουν τη σημαντικότητα όλων αυτών που στην ουσία τόσο ξεκάθαρα τους λες… αν ο όρος ενσυναίσθηση δεν ασφυκτιούσε μέσα στα κλειστά και σκονισμένα λεξικά…
Αν ο κόσμος μας δεν περιορίζονταν μέσα στους τοίχους του σπιτιού μας, αλλά καταλαβαίναμε ότι κι έξω απ’ αυτούς υπάρχουν άνθρωποι – το αυτονόητο δηλαδή… αν δε βιαζόμασταν πάντα να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και να βγάλουμε βιαστικά και επιφανειακά συμπεράσματα, που συχνά βέβαια τόσο μας βολεύουν… αν… αν… αν!
Κρίμα. Κρίμα που όσο μεγαλώνω η πίστη μου στους ανθρώπους λιγοστεύει επικίνδυνα. Λένε πως “η γνώμη σου για μένα δεν ορίζει ποιος είμαι.” Σωστό! Λένε πως “ό,τι δίνεις παίρνεις.” Λάθος! Λένε πως “τα πτυχία δεν κάνουν τον άνθρωπο.” Σωστό. Ό,τι κι αν λένε όμως, τελικά μόνος σου ανακαλύπτεις καθημερινά – και εκπλήσσεσαι είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα – την ορθότητα όλων αυτών που λένε.
Ίσως κάποτε μάθουμε να σεβόμαστε το Γολγοθά του άλλου. Τότε θα γεννηθεί και η ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μια μέρα μπορεί να γίνει και καλύτερος.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
