Όσο μεγαλώνω η πίστη μου στους ανθρώπους λιγοστεύει

Αν οι άνθρωποι άνοιγαν λίγο περισσότερο το μυαλό και την καρδιά τους… αν πίσω απ’ τη φωνή σου και το βλέμμα σου προσπαθούσαν να διαβάσουν τη σημαντικότητα όλων αυτών που στην ουσία τόσο ξεκάθαρα τους λες… αν ο όρος ενσυναίσθηση δεν ασφυκτιούσε μέσα στα κλειστά και σκονισμένα λεξικά… 
 
Αν ο κόσμος μας δεν  περιορίζονταν μέσα στους τοίχους του σπιτιού μας, αλλά καταλαβαίναμε ότι κι έξω απ’ αυτούς υπάρχουν άνθρωποι – το αυτονόητο δηλαδή… αν δε βιαζόμασταν πάντα να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και να βγάλουμε βιαστικά και επιφανειακά συμπεράσματα, που συχνά βέβαια τόσο μας βολεύουν… αν… αν… αν!
 
Κρίμα. Κρίμα που όσο μεγαλώνω η πίστη μου στους ανθρώπους λιγοστεύει επικίνδυνα. Λένε πως “η γνώμη σου για μένα δεν ορίζει ποιος είμαι.” Σωστό! Λένε πως “ό,τι δίνεις παίρνεις.” Λάθος! Λένε πως “τα πτυχία δεν κάνουν τον άνθρωπο.” Σωστό. Ό,τι κι αν λένε όμως, τελικά μόνος σου ανακαλύπτεις καθημερινά – και εκπλήσσεσαι είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα – την ορθότητα όλων αυτών που λένε.
 
Ίσως κάποτε μάθουμε να σεβόμαστε το Γολγοθά του άλλου. Τότε θα γεννηθεί και η ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μια μέρα μπορεί να γίνει και καλύτερος.
 
Κατερίνα Πανταλέων 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *