Το Κύκνειο άσμα
Είναι αρχές Απρίλη και έχει υγρασία. Τριγυρνάμε στην Αθήνα. Βολτάρουμε Σύνταγμα, χωνόμαστε Βουλής.Τα χαμόγελά μας δεν καλύπτονται από μάσκες. Τα χαμόγελά μας είναι αληθινά. Έχει κόσμο, μα δε χρειάζεται να κρατάμε αποστάσεις. Στριμωχνόμαστε στο χαμό και διαβάζουμε μηνύματα σε τοίχους. «Βασανίζομαι», «Θα’μαι εδώ», «Η τέχνη του δρόμου ζει».
Έχω τελειώσει με όλα μου τα σκοτάδια. Έχεις γιατρέψει όλες σου τις πληγές. Παίρνουμε καλαμπόκι και το τρώμε και μας φαίνεται αστείο. Καταλήγουμε Βορέου, στο αγαπημένο μας καφέ. Εκεί που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί τότε. Καθόμαστε δύο, τρεις, πέντε ώρες και ανταλλάζουμε πάλι το πρώτο μας φιλί και μιλάμε και γελάμε.
Ο ήλιος δύει πάνω από τα παλιά κτίρια και σχηματίζει ροζ λωρίδες στον Αθηναϊκό ουρανό. Επιστρέφουμε με τα πόδια στο σπίτι, στις ζωές, στις δεύτερες ευκαιρίες μας που μας περιμένουν καρτερικά πίσω από την εξώπορτα της πολυκατοικίας. Πλησιάζει Ανάσταση. Τα πάθη μου εξαφανίστηκαν στου χρόνου το στερέωμα κι εγώ γράφω, επιτέλους, το Κύκνειο άσμα μου.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
