Σταμάτα να δειλιάζεις! Σταμάτα να το αναβάλλεις διαρκώς! Όπου και να τους κρύψεις, αυτοί πάλι θα σε βρουν. Πόσο κουτά μπορεί να σκέφτεσαι; Σε τι φρούδες ελπίδες πίστεψες πάλι; Πώς είναι δυνατόν να σε εγκαταλείψουν από μόνοι τους; Αφού τους κουβαλάς μέσα σου. Εκεί γεννήθηκαν. Εκεί ζουν. Χτίζουν για χρόνια ολόκληρα την φωλιά τους.
Γιατί το αμελείς; Γιατί δεν κάνεις επιτέλους κάτι; Μην τους αφήνεις να σε πολιορκούν, μην τους αφήνεις να στροβιλίζουν στο μυαλό σου, να σε κυριαρχούν, να σε τρομάζουν, να σε κυριεύουν ολάκαιρο. Οι φόβοι κάνουν κύκλους… Στήνουν χορό γύρω σου και σε περικυκλώνουν. Φέρνουν πισωγυρίσματα, στοιχειωμένες αναμνήσεις του παρελθόντος. Ξεσπούν σιγά, σιγά. Οπισθοχωρούν για λίγο, καταχωνιάζονται, μ’ αν δεν κοπούν από τη ρίζα, επιστρέφουν ακόμη πιο δυνατοί ,ακόμη πιο πυγμαίοι….
Μα πώς είναι δυνατόν να φύγουν, αν εσύ δεν τους διώξεις, αν εσύ δεν τους πιάσεις από το αυτί και τους δείξεις το δρόμο της εξόδου; Όσο και να θες να τους ξεχάσεις, αυτοί θα σε θυμούνται. Μπορεί κάποτε όλοι να φύγουν, όλοι να χαθούν από δίπλα μας, οι φόβοι μας όμως θα παραμείνουν αν δε νικηθούν.
Κάνε επανάσταση στο μυαλό σου, φέρε τα πάνω κάτω, νίκησε τους. Αντί να χάνεις τόσο χρόνο κουκουλώνοντάς τους, βρες το κουράγιο να τους ξεσκεπάσεις. Πάψε να τους φιλοξενείς, πάψε να τους στρώνεις το τραπέζι και να τους φιλεύεις. Οι φόβοι μας προκαλούν σαράκια, εμμονές, βάσανα που μας μικραίνουν την ζωή. Μας φθείρουν.
Δε νομίζω πως χρειαζόμαστε άλλη φθορά. Αρκετά! Ας ορθώσουμε το ανάστημά μας, ας πάρουμε ανάσα βαθιά κι απόψε πριν βγάλουμε τα ρούχα μας και ξαπλώσουμε στο κρεβάτι ας ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους φόβους που φοράμε κατάσαρκα για πιτζάμες τα βράδια. Δε θέλουμε άλλο φόβο, δε θέλουμε άλλη στασιμότητα. Παρά μόνο θάρρος και τόλμη θέλουμε! Αυτά έχουμε ανάγκη, μ’ αυτά θα πάμε μπροστά. Παρ’ το χαμπάρι!
Μοσχούλα Σολάκη
