Αξημέρωτα ξυπνούν, με το βλέμμα νυσταγμένο, με το χνώτο το ζεστό να φτιάχνει ατμό από το κρύο.
Κάθονται στα φορτηγά τους, σχηματίζουν ένα σταυρό, ξεκινούν τις διαδρομές τους. Μέγαρα, Οινόφυτα ή Λαύριο.
Στο καντράν μια Παναγία να τους ευλογεί και να φυλάει τις διαδρομές τους. Στο μπαρμπρίζ μια φωτογραφία να κρατάει τις μνήμες τους ζεστές.
Στο ραδιόφωνο να παίζουν, συνήθως, τραγούδια λαϊκά που θυμίζουν των ερώτων τους τις ιστορίες, του παρελθόντος τους τις δύσκολες τις συγκυρίες.
Όλη τους η ζωή μια διαδρομή.
Σήματα και φανάρια, άνθρωποι που γνώρισαν στον δρόμο, ο κάθε ένας με τη δική του ιστορία.
Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν πως μεταφέρουν εκτός από εμπόρευμα, δράματα, δάκρυα και ελπίδες, εξομολογήσεις και διδαχές ψυχών που γνώρισαν τυχαία.
Κι άλλες φορές τα βάσανά τους που κάθε πρωί τα φορτώνουν και κάθε βράδυ τα ξεφορτώνουν, πάντα με γενναιότητα και με περίσσια υπομονή στο πίσω μέρος του φορτηγού τους.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
