Μήπως τελικά, τα πράγματα πάνε καλά;

Χθες το βράδυ λίγα λεπτά πριν αποκοιμηθώ, είχα μια αισιόδοξη κουβέντα, από αυτές που λειτουργούν ως φάρμακο. Σήμερα με ξύπνησε μια ζεστή ακτίνα φωτός που ξεγλίστρησε με θάρρος απ’ το παράθυρό μου. Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και χαμογέλασα. Σήμερα, συντρόφευσε τον ζεστό καφέ μου, ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Πόσο πιο γευστικός ήταν αυτός ο καφές… Μια ευχάριστη, λυτρωτική και βουτηγμένη στη δικαιοσύνη είδηση κατέκλυσε την οθόνη του κινητού μου. Κάτι σαν να πετάς τα “σκουπίδια” εκεί που ανήκουν και να επανέρχεται η φρεσκάδα στο χώρο, στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.

Έτσι θα παρομοίαζα εκείνη την είδηση. Ανάσα. Χαμογέλασα. Σήμερα ο ήλιος ήταν τόσο ζεστός και ισχυρός, κάνοντάς με να νιώθω το ίδιο κ εγώ. Χαμογέλασα και πάλι. Σήμερα μάζεψα σφιχτά τα μαλλιά μου προς τα πίσω, έτσι ώστε τίποτα να μην εμποδίζουν τον αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπό μου. Και το έκανε. Και χαμογέλασα ξανά. Τότε συνειδητοποίησα πως ίσως πρέπει να ξεκινήσω να μετράω τα χαμόγελα μέσα στη μέρα μου. Και το έκανα.

Σήμερα μίλησα με τις φίλες μου. Μιλήσαμε για πράγματα που δεν αφορούν τον φόβο, αποστάσεις και περιορισμούς. Μιλήσαμε για καράβια που φτάνουν στα λιμάνια τους. Για την πληρότητα του να βλέπεις το νησί να εμφανίζεται στον ορίζοντα, περιτριγυρισμένο απ’ το απέραντο μπλε και να “μεγαλώνει” κάθε λεπτό που περνάει καθώς το πλησιάζεις. Μιλήσαμε για τόπους γεμάτους από ανθρώπους. Αληθινούς και αισιόδοξους. Ανθρώπους που χορεύουν και τραγουδούν, μαζί, αγκαλιά στις φωτισμένες πλατείες. Μιλήσαμε για τις εκδρομές με το αυτοκίνητο, από αυτές που η μουσική παίζει δυνατά και το χέρι “κόβει” τον αέρα στα δυο έξω απ’το παράθυρο. Για τις μεγάλες παρέες. Που άνθρωποι όλων των ηλικιών κάθονται γύρω από ένα τραπέζι έχοντας πάντα κάτι να πουν. Για τις κουβέντες που συνοδεύονται από κρασί και δεν τελειώνουν ποτέ, δε γερνούν ποτέ, δεν εξατμίζονται. Σαν τα όνειρα.

Νοσταλγήσαμε, βλέπεις, την τελειότητα του να ξυπνάς και να νιώθεις λυτρωτικά ελεύθερος. Υποσχεθήκαμε να τα ξαναζήσουμε όλα αυτά. Υποσχεθήκαμε πως θα είμαστε ξανά ανάμεσα σε χιλιάδες χαμόγελα, σε χιλιάδες αισιόδοξους. Σε γιορτές, σε παρέες, σε ατέλειωτες κουβέντες. Ξανά. Μαζί. Όλοι μας. Αλλιώτικοι πλέον, μα ούτε στάλα αλλαγμένοι. Χαμογέλασα με αυτή την υπόσχεση. Ήταν κάτι σαν οξυγόνο.

Καθώς με παρέσερνε αυτή η νοσταλγία, ο φόβος ξαφνικά κρύφτηκε, δείλιασε. Γιατί η νοσταλγία είναι τροφή της ελπίδας και η ελπίδα είναι η ομπρέλα σε κάθε δύσκολη συγκυρία. Ζούμε στην εποχή που οι ψυχές μας είναι δεμένες με ένα πτυσσόμενο λουρί. Ζούμε όμως παράλληλα και στην εποχή που οι άνθρωποί μας, ο ήλιος που μας ξυπνάει το πρωί, ο αέρας που αγγίζει το πρόσωπό μας, μια ζεστή κούπα καφέ, ένα “σ’ αγαπώ”, μια όμορφη συζήτηση, μια “καλημέρα” και ένα ηλιοβασίλεμα είναι μερικές από τις ουσιαστικότερες αιτίες για τη δημιουργία εκείνης της όμορφης καμπύλης στα χείλη μας.

Για δες… και σήμερα τα πόδια σου σε κρατούν όρθιο, τα μάτια σου βλέπουν την ομορφιά, τα αυτιά σου ακούν μελωδίες και ιστορίες, το μυαλό σου συνεχίζει να ονειρεύεται, τα χέρια σου έχουν ακόμα την ικανότητα να αγκαλιάζουν και έχεις τουλάχιστον έναν άνθρωπο στη ζωή σου που σε αγαπάει με όλη του τη δύναμη. Μήπως τελικά, τα πράγματα πάνε καλά;

Ηρώ Καμπούρη