Αγάπη μου, σβήσε το φως! Φοβάμαι να αντικρίσω τη σκληρότητα του κόσμου

Αγάπη μου, είναι τόσα που δεν ξέρεις για μένα. Τόσα που’ χω βαθιά ριζωμένα στης ψυχής μου τα κατάβαθα. Τόσα που δεν μπορώ να φέρω στην επιφάνεια και να τα μοιραστώ, γιατί τρομάζουν πρώτα εμένα την ίδια. Γράφω να ξορκίσω τους φόβους μου, να ξεθάψω τους εφιάλτες μου, να βρω ξανά τη χαρά, τη ζωή.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με πλησιάζουν. Έχω μιαν υποψία πως ο καθένας τους επιθυμεί να πάρει και ένα κομμάτι της ψυχής μου και αλίμονο αν το κακομεταχειριστεί. Μα ξέρω πως είναι τόσο λίγοι αυτοί που μπορούν να ακουμπάνε τρυφερά και με προσοχή τις πληγές των λαβωμένων.

Κλείνω τα αυτιά μου και ακούω το ρυθμό της καρδιάς μου. Προσπαθώ να την ηρεμήσω καθώς χτυπά σαν τρελή. Σκέφτομαι πόσοι άλλοι υπάρχουν εκεί έξω σαν εμένα και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Στ’ αλήθεια, πόσο ο κόσμος με φοβίζει…

Αγάπη μου, σβήσε το φως! Φοβάμαι να αντικρίσω τη σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Ελένη Καρβουνάρη