Τι να σου πω τώρα και εσένα που με κοιτάς με απορία; Δε με αναγνωρίζεις, ή μήπως δε με έμαθες ποτέ; Μάλλον το δεύτερο και να συμπληρώσω, πως δεν ήθελες. Δε ζορίστηκες. Δεν ήταν απαραίτητο. “Ανοικτά βιβλία” λέγεται η φάρα των ανθρώπων αυτών. Η δική μου φάρα. Το καραβάνι μου. Ελάχιστοι, μα επίλεκτοι.
Μόνοι ανάμεσα σε χιλιάδες.
Δεν αντέχουν τους αυλικούς που σε κάθε τους λέξη κρύβεται και ένα καλά στολισμένο ψέμα. Κατηγορία για δυνατούς παίχτες. Τα λόγια βγαίνουν αβίαστα. Ωμά. Σκληρά ενίοτε. Χωρίς γελοιωδώς γλασαρισμένες λέξεις. Δεν μπορούν τα μισόλογα. Σιχαίνονται τις κολακείες. Από την πρώτη στιγμή θα τους καταλάβεις (Και εγώ σε είχα καταλάβει, μα ήλπιζα. Μια παρτίδα χαμένη ήσουν τελικά. Παρένθεση ζωής που μόλις έκλεισα).
Ένα βλέμμα καθαρό, που λες, ανθρωπάκο μου. Σπίθες πετάει από το μυαλό που συνεχώς βρίσκεται σε μόνιμη λειτουργία. Δε θα σου μιλήσουν πολύ. Μα σε ακούνε. Πάντα, με προσοχή. Πολλές φορές νιώθεις άβολα με το καρφωμένο βλέμμα τους στη ματιά σου. Αν βέβαια αντέχεις να κρατάς το κεφάλι όρθιο και δεν το έχεις κατεβάσει κοιτώντας το χώμα που θα γίνει λάσπη με τον καιρό.
Δε γεννήθηκαν έτσι, μην μπερδεύεσαι. Μα το σχολείο που πήγαν δε τους έφτασε. Σπούδασαν και τη ζωή και ακόμα τη σπουδάζουν. Αιώνιοι φοιτητές, που ίσως το πτυχίο τους να είναι ένας άνθρωπος ισάξιος της ντομπροσύνης τους, και μαζί να προχωρήσουν στη ζωή. Ίσως όμως να είναι και μια μοναξιά γεμάτη από εμπειρίες, ανθρώπους και ανθρωπάκια. Και το πιο σημαντικό; Μια ψυχή… ψυχάρα.
Γι’ αυτό σου λέω, μη με κοιτάς με απορία. Δε με αναγνωρίζεις; Ή μήπως δε με έμαθες ποτέ; Τρόμαξες, ανθρωπάκο μου. Αυτό είναι. Και εγώ τους φοβιτσιάρηδες δεν τους μπορώ. Μου προκαλούν εμετική αλλεργία.
Σκύψε πάλι το κεφάλι. Γίνεται λάσπη σιγά-σιγά το χώμα που πατάς και θα σε τραβήξει εκεί ακριβώς που σου αξίζει να είσαι. ΚΑΛΗ ΠΤΏΣΗ ανθρωπάκο μου. Το καραβάνι μου με περιμένει.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
