Φθαρμένες πουέντ
Μια μπαλαρίνα με φθαρμένες πουέντ, λερωμένη στολή και ματωμένα πόδια από την προσπάθεια. Μια μπαλαρίνα με μαύρα ρυάκια από τα μάτια ως τα μάγουλα. Μια κουρασμένη μπαλαρίνα, καθισμένη στο παγκάκι του πάρκου, σκυμμένη, παρατημένη, παραδομένη και απομυθοποιημένη.
Βρέχει. Η μπαλαρίνα γελάει τώρα δυνατά. Σηκώνεται και χορεύει στη βροχή τον πιο όμορφο χορό της, χωρίς τις πουέντ της, απελευθερωμένη απ’ τις πληγές της. Τα μαύρα ρυάκια ξεπλύθηκαν, αντί για ρούχα φοράει φτερά.
Πάει χορεύοντας προς το φως. Έγινε η ίδια φως. Τώρα γελάει γαλήνια. Η παράσταση τελείωσε. Ώρα να ξεκουραστεί.
Εύα Κοτσίκου
https://www.youtube.com/watch?v=J94Lg6_E-ec&feature=youtu.be
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
