Για πάντα

Έκανα ένα λάθος, θέλησα να εντάξω την αγάπη μας στο μάταιο τούτο κόσμο. Θέλησα να της δώσω όνομα και υπόσταση, να μάθουν όλοι πως υπάρχει. Λες κι η μαρτυρία τους είναι πιο δυνατή από αυτή των αστεριών.

Διεκδίκησα μια θέση στη γήινη ζωή σου, έναν τίτλο, ένα ρόλο, κάτι χειροπιαστό. Πόσο λάθος! Πώς να χωρέσει η αγάπη μας σε τέτοια καλούπια; Πώς να συμβαδίσει με των θνητών τη σκέψη, τα ήθη και τα έθιμα; Μπορεί ποτέ να ενδυθεί ανθρώπων ρούχα, η αύρα η θεϊκή; Μπορεί η πνοή να πάρει όνομα και θέση; Λάθος τρομερό μια τέτοια απαίτηση.

Αν υπάρχει Θεός, είναι φτιαγμένος από αγάπη κι αυτή την αγάπη εμφύσησε σε ‘σένα και σε ‘μένα και μπόρεσαν να ειδωθούν οι ψυχές μας. Ειδωθήκαν, γνωρίστηκαν κι αγαλλίασαν γιατί ποτέ ξανά δε νιώσανε μονάχες, όπως πριν. Κι αν κάποτε το στόμα μου σου πει αντίο και το κορμί μου μακριά σου θα ζει, η ψυχή μου πάντα θα σε συντροφεύει, στα πιο βαθιά σου όνειρα, θα είναι εκεί. Γιατί σαν δύο υλικά αναμιχθούν, νερό και ζάχαρη και λιώσει το ένα μες στο άλλο, αδύνατο να χωριστούν ξανά.

Για πάντα γλύκα θα νιώθω στην ψυχή και θα ‘ναι η γεύση απ’ την ψυχή σου. Και πού ξέρεις, ίσως σταθούμε τυχεροί και ζήσουμε κι ως άνθρωποι θνητοί στη γη ετούτη, συντροφιά. Ίσως το χέρι σου κρατώ και μαζί να πορευτούμε ως το τέλος. Ίσως.

Ράνια Σιαμορέλη