Δεν είμαι άγγελος

Δεν είμαι άγγελος. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως είμαι. Έχω το σκοτάδι βαθιά φωλιασμένο στη ψυχή μου. Τόσο μπλέχτηκε με το είναι μου, που πια δεn το ξεχωρίζω από το δέρμα μου. Τόσο χαμένη στις σκέψεις μου, ξεχνώ να αναδυθώ από τα βάθη μου. Πνίγομαι στο ένα μέτρο κι απελπίζομαι στο μισό.

Δεν είμαι άτρωτη, έχω αδυναμίες. Δε ζήτησα να γίνεις ο σωτήρας μου. Δε θα μπορούσες άλλωστε να παλέψεις με τον εαυτό μου. Ούτε καν εγώ δεν το τολμώ πολλές φορές. Συχνά το μαύρο φαντάζει τόσο φωτεινό στα μάτια μου, που οποιοδήποτε λευκό σου δε θα μπορούσε να νικήσει. Πολλές φορές το φως με εγκαταλείπει
και η ζωή μου φαντάζει ουτοπία.

Σπάνια πια θετικές σκέψεις με επισκέπτονται. Βλέπεις, φίλιωσα με το μαύρο μου και μόνο αυτό μένει σταθερά κολλημένο πλάι μου. Έχω σκοτάδι μέσα μου, μα αυτό δε με καθορίζει. Μπορεί να μην είμαι άγγελος, μα δαίμονας δε θα γίνω! Παλεύω χρόνια με δαύτους και θα συνεχίσω. Μέχρι το μαύρο μου να γεμίσει χρωματιστές πιτσιλιές. Μέχρι το σκοτάδι μου να μη βρίσκει πέτρα να κρυφτεί απ’ το φως μου. Μέχρι το γέλιο μου, να διώξει κάθε δάκρυ μου.

Δε ζήτησα να γίνεις ο σωτήρας μου. Συνοδοιπόρος μου να γίνεις, να φωτίσουμε τις σκοτεινές καρδιές μας. Κάποτε δεν ήξερα τη θλίψη. Από την ώρα που με επισκέπτηκε όμως, την πολιορκώ μέχρι να φύγει. Κλέβει το χώρο της ευτυχίας μου. Και αρνούμαι να μου παραβιάζει τα όνειρα μια δειλή και ψεύτικη κυρία. Θα γυρίσει ο χρόνος, ίσως και ο κόσμος, θα φυτευτούν καινούργια δέντρα και θα καούν οι θάμνοι. Και τότε εγώ θα χαμογελώ. Με ένα νεύμα θα αποχαιρετήσω το μαρτύριό μου και θα αγκαλιάσω την ελπίδα μου. Θα γυρίσει ο εαυτός μου κι όλος ο κόσμος θα φωτίσει. Ροζ θα γίνει. Και μ΄ ένα κλάμα νεογέννητου όλα θα αλλάξουν. Τίποτα δε τελειώνει, χωρίς κάτι να αρχίσει. Έτσι απ’ τη θλίψη, γεννιέται πάντα η χαρά…

Φιλίνα Ιγνατιάδου