Γιατί φίδια δεν είναι μόνο τα ερπετά
Πςςςςςςςςςςςςςςςςςς…
Συμφιλιώνομαι με αυτό το άκουσμα. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να μπορέσω να κρατήσω ισορροπία με τα ερπετά βλέποντας την προσπάθεια που καταβάλλουν να προλάβουν να με δαγκώσουν ρίχνοντας το δηλητήριό τους.
Ας γελάσω. Η γλώσσα τους τσακίσει κόκαλα και η επιθετικότητά τους είναι τόσο γελοία όσο και η προσωπικότητα τους. Γελάω που βασανίζονται ερπόμενοι να με αγγίξουν για να με μολύνουν. Κρυμμένα πάντα ύπουλα πίσω από θάμνους, κάτω από πέτρες, μέσα σε τρύπες, πίσω από κλειστές κουρτίνες, κρυφοκοιτάζουν πότε θα χαλαρώσω για να μου κάνουν επίθεση. Και όπως καταλάβατε δεν κυριολεκτώ. Φίδια δεν είναι μόνο τα ερπετά, υπάρχουν παντού γύρω μας, με ανθρώπινη μορφή. Που η ασχήμια της ύπαρξής τους βγαίνει από το δηλητήριο που τρέφονται, με αυτό μόνο χορταίνουν.
Ο Θεός ήξερε τι έκανε όταν τα δημιουργούσε. Τα καταδίκασε να σέρνονται πίσω από αυτούς που δεν μπορούν να φτάσουν. Τα έχετε δει κι εσείς, το ξέρω. Ποτέ δεν είναι εμπρός μας. Ποτέ δεν παίζουν φανερά. Ποτέ δε στέκονται δίπλα μας. Πίσω μας, εκεί είναι η θέση τους. Πίσω μας, να τρέχουν σαν τρελά για να μας προλάβουν. Δεν είναι τυχαίο που παραμονεύουν την κάθε μας κίνηση. Δεν είναι τυχαίο που σέρνονται. Σέρνονται γιατί μας θαυμάζουν και προσπαθούν πετώντας μας το δηλητήριό τους να μας κάνουν να τα δούμε. Απλά θέλουν να τα προσέξουμε…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
