Ο παλιός καθρέφτης
Έσπασα κάποτε, όπως σπάει ένας παλιός καθρέφτης. Σε έναν κόσμο που ψάχνει τα πολλά, δίνοντας σημασία στη χλιδή, ο παλιός μου καθρέφτης, ράγισε, πάλιωσε. Κι εκεί, άσχημος και σκονισμένος, έμεινε για καιρό πολύ.
Κι ήρθε κάποτε η ώρα που μια αχτίδα ζεστού φωτός, χτύπησε πάνω του και μέσα στο υγρό και σκοτεινό δωμάτιο, όπως ήταν παραπεταμένος στη γωνιά της αχρηστίας του, τον φώτισε. Το φως τον διαπέρασε και έλαμψε. Δε γνώριζε πως το φως δε γνωρίζει από πληγές. Ένα βήμα ακούστηκε, κι ένα χέρι αγιασμένο τον σήκωσε και έκλαψε για τη χαμένη ομορφιά του.
Για πολύ λίγο. Γιατί δε στάθηκε στα ραγισμένα, σκονισμένα κομμάτια του, μόνο στο φως που εξέπεμπαν και τα χρώματα που χόρευαν στα μάτια του. Κι είπε, θα τον αγαπήσει για την ατέλειά του. Είπε ότι θα τον κρατήσει, ποιος άραγε να τον αναζητήσει; Κανείς.
Και, ξαφνικά, τα ραγισμένα κομμάτια του παλιού καθρέφτη, είχαν λόγο ύπαρξης.
Εύη Μαυρογιάννη
Eccelente!! Brava Evi!!