Εσύ ξέρεις την αλήθεια και προχωράς
Συνήθως λένε πως οι δειλοί κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους. Συνήθως οι αχάριστοι, χειριστικοί άνθρωποι αφού εκμεταλλευτούν και πάρουν ό,τι θέλουν φεύγουν. Εξαφανίζονται. Μένουν πίσω οι εξαπατημένοι, να σκέφτονται πόσο κορόιδα πιάστηκαν και να μη θέλουν να δουν ποτέ αυτόν τον κακό άνθρωπο μπροστά τους.
Τα λέω σωστά μέχρι εδώ; Σωστά μάλλον, και σίγουρα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές όλο και κάποιο πρόσωπο σου ήρθε στο νου. Εγώ όμως είμαι εδώ για να σου δώσω μια άλλη εκδοχή. Ίσως σου φανεί γελοία. Αστείες δικαιολογίες, θα πεις . Σέβομαι τη γνώμη σου. Άκου και τη δική μου. Κάποιες φορές λοιπόν, οι περισσότεροι βρεθήκαμε από Δήμαρχοι – κλητήρες. Είχαμε μια ζωή στρωμένη. Μια αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά μας.
Η μέρα έχει 24 ώρες και κάθε μέρα είναι διαφορετική. Παράγοντες που δεν ελήφθησαν υπόψιν. Λάθος χειρισμοί και αποφάσεις. Κενό. Πτώση. Κάπου εκεί από το βάθος απλώνεις το χέρι και φωνάζεις δυνατά. Γιατί στη λακκούβα που έπεσες δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό πάτημα. Σαθρό το έδαφος και όλο βουλιάζεις, βουλιάζεις και φωνάζεις. Κάποια στιγμή το χέρι έρχεται και σε τραβάει. Σου ζεσταίνει νερό να πλύνεις τη λάσπη που τόσο καιρό έγινε ρούχο επάνω σου. Σου φτιάχνει ένα πιάτο ζεστό φαΐ και σε κοιτάει με θλίψη για το πώς ήσουν και πώς έγινες. Οι μέρες περνούν και εσύ δοξάζεις τον Θεό που επιτέλους έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα στρώμα να πλαγιάσεις.
Νιώθεις δυνατός και θες να ξεκινήσεις πάλι να μάχεσαι. Να ξαναδείς την εικόνα σου, αν όχι όπως ήταν κάποτε, να μπορείς να περπατάς ξανά με το κεφάλι ψηλά. Κάπου εκεί ξεκινά όμως μια άλλη κατάσταση. Εκείνος που σου άπλωσε το χέρι είναι ο ίδιος που σε αποτρέπει από το ανοίξεις το βήμα σου. Να ανοίξεις την πόρτα σε αυτή την ταλαίπωρη αξιοπρέπειά σου που την είχες αφήσει στο πατάκι της εισόδου. Σου τονίζει πως αφού τα χάλασες μια φορά, δύναμη δεν έχεις. Γιατί πλέον θα πέφτεις από το ένα λάθος στο άλλο. Σου χαϊδεύει την πλάτη με περίσσια συμπάθεια και σου λέει πως πρέπει να πάρεις χρόνο. “Εγώ είμαι για σένα εδώ”.
Και κάπως έτσι, ο Δήμαρχος – κλητήρας τώρα έγινε και υπηρέτης. Σε μπέρδεψα; Δε θα έπρεπε να μπερδευτείς. Βλέπεις, πολλές φορές αυτοί που απλώνουν το χέρι για να σε “βοηθήσουν” είναι οι ίδιοι που χάρηκαν όταν σε είδαν έτσι. Είναι οι ίδιοι αυτοί που επιτέλους ήρθες εκεί που σε ήθελαν. Εκείνοι που πάντα κοίταγαν τη ζωή σου και τι έχεις καταφέρει από την κλειδαρότρυπα γιατί ήξεραν πως δε θα τα κατάφερναν όπως εσύ.
Και περίμεναν. Ίσως και να είχαν να κάνουν κάτι και με την πτώση σου. Απλά εσύ δεν είχες ούτε σαν ιδέα στο μυαλό σου πως οι άνθρωποι αυτοί κάθε άλλο παρά κακοί είναι. Εμπιστοσύνη έδειξες τότε. Εμπιστοσύνη έδειξες και όταν χρειάστηκες βοήθεια. Η μέρα που ξύπνησες και κατάλαβες ήταν η μέρα που άνοιξες την πόρτα εκείνου του σπιτιού. Έκανες το βήμα σου, μάζεψες από τη γωνιά την αξιοπρέπειά σου γιατί -εκεί ήταν όλο τον καιρό και σε περίμενε- και έκλεισες πίσω την πόρτα χωρίς ένα ευχαριστώ. Αν λοιπόν εκείνοι όπου σταθούν και όπου βρεθούν φωνάζουν για το πόσο αχάριστα φέρθηκες, κλείσε τα αυτιά σου. Εσύ ξέρεις την αλήθεια σου και προχωράς.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
