Όταν βλέπεις γύρω σου σε τραβηγμένες πολυάριθμες φωτογραφίες λάγνες ματιές, μισάνοιχτα χείλη, αισθησιακά βλέμματα, πόζες πολλά υποσχόμενες με σώμα που πλησιάζει την αρτιότητα σε αναλογίες, δεν μπορείς παρά να θεωρήσεις αυτή την απαθανάτιση ως επίγειο αριστούργημα.
Εγώ, να ξέρεις, έχω λατρέψει το σώμα σε όλες του τις εκφάνσεις. Το έχω κατακτήσει, λεηλατήσει, γευτεί, απολαύσει, κουρσέψει. Το έχω δαγκώσει με μανία, το έχω πεινάσει, λαχταρήσει, έχω εθιστεί σε αυτό, έχω βυθιστεί στα σάρκινα σκοτεινά νερά του.
Κάθε φορά άγγιζα την κορύφωση μα ποτέ την κορυφή. Έβλεπα την ανατολή χωρίς ήλιο. Κοιτούσα το φεγγάρι χωρίς πανσέληνο. Όλα τα έζησα -σου λέω- αλλά πες μου, πού είναι η ζωή μου; Φανάρι απόμεινα να βαστάω στα χέρια και να ψάχνω μες στη νύχτα τη φλόγα εκείνη που την αποκαλούν “Φως”.
Λένε πως μαγεύει, συνεπαίρνει, μεταβάλλει, καθορίζει τη μοίρα σου σαν τη συναντήσεις. Πως ωχριούν όλες οι φωτιές μπροστά της. Γιατί αυτό το τρεμούλιασμα θεριεύει και καίει ολόκληρο μόνο σαν βρει ατόφιο άναμμα αγάπης.
Ναι, δεν θα το αρνηθώ.
Έχω λατρέψει το σώμα.
Ακόμη όμως να προσκυνήσω την Ψυχή.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
Μια σκέψη για “Έχω λατρέψει το σώμα. Ακόμη όμως να προσκυνήσω την Ψυχή.”
Μοναδικο