Εισιτήρια δυο κόσμων

Βλέπουμε το φως της ζωής με κλειστά τα μάτια, εισπνέοντας μια δυνατή ανάσα και βγάζοντας μεγάλες κοφτές κραυγές. Μεγαλώνοντας, αρχίζουμε σιγά σιγά να μαθαίνουμε να ζούμε και να εξελισσόμαστε σε μια κοινωνία που πλέον διαθέτει όλες τις ευκολίες σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές.

 

Η οικογένειά μας, είναι ο πυρήνας. Οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί μας, αποτελούν τον κύκλο μας. Άλλοι μικρότεροι και άλλοι μεγαλύτεροι κύκλοι αποτελούν το κέντρο μας και περιστρέφονται γύρω από τον πλανήτη του εαυτού μας. Ανάλογα με την ηλικία που βρισκόμαστε, έχουμε ανθρώπους δικούς μας, συμβίους, συμμαθητές, συμφοιτητές ή συναδέλφους. Μια ζωή με πολλές απαιτήσεις μας περιμένει για να μπορεί να προσφέρει και να επιστρέψει εξίσου πολλές ανέσεις. Από τα γεννοφάσκια μας πια, υπάρχουν λογιών υλικά πράγματα και ανάλογα τις περιστάσεις που συναντάμε κάθε φορά. Δεν έχουμε παρά ν’ απλώσουμε το χέρι και ν’ αποκτήσουμε το οτιδήποτε, διαμορφώνοντας την ανθρώπινη υπόστασή μας με τάσεις υλισμού, καταναλωτισμού και αφθονίας.

 

Ένας αγώνας δρόμου ανοίγεται μπροστά μας με προσπάθειες που γίνονται για να φτάσουμε σημεία, να κερδίσουμε στόχους, να καταφέρουμε σκοπούς και να ενσαρκώσουμε όνειρα ετών. Τα πάμπολλα στερεότυπα καλά κρατούν σε μια κοινωνία που ορίζει και καθορίζει την επιτυχία της ζωής σε κάθε επίπεδο, είτε είναι εμφανισιακό, προσωπικό, επαγγελματικό και κατ’ επέκταση και κοινωνικό, τοποθετώντας της τα βασικά ορόσημα σε κουτάκια λίστας, κατορθώνοντας σε πολλές περιπτώσεις να υποτάσσουν την ατομική θέληση, προσφέροντας την ανάγκη για κάτι διαφορετικό ή υποβιβάζοντας ακόμη και κάτι απρόσμενο και παράταιρο σε ξαφνική αλλαγή που ενδεχομένως να συμβεί.

 

Χάνουμε το νόημα της ζωής επιτυγχάνοντας την κατάκτηση της ύλης, κερδίζοντας την ταυτότητα του πλαισιωμένου καθωσπρεπισμού. Μέσα μας υπάρχει μια ψυχή που έχει ανάγκη από πράγματα απλά και φυσικά, χωρίς επιπλέον πρόσθετα, περιττά φτιασιδώματα και πλεονάζοντα στοιχεία που ζυγίζουν μονόπλευρα την αξία και την ουσία των στιγμών που αξίζουν. Μια ψυχή που αναζητά γαλήνια τροφή ουράνιας και πνευματικής προέλευσης που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στον πακτωλό και μπερδεμένο όγκο των εγκόσμιων δεσμίδων.

 

Μια ψυχή άφθαρτη και άυλη που παραμένει δεμένη και φιμωμένη στη φθαρτή της εκδοχή και γυρεύει οξυγόνο διαφορετικό από αυτό που ήδη ανασαίνει. Και κάπου εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Αν στο επόμενο λεπτό, συμβεί κάτι τελείως ξαφνικό και μη αναστρέψιμο και δεν υπάρχουμε πια, πόσο έτοιμοι είμαστε από πριν για να φύγουμε; Έτοιμοι, εννοώντας όχι να το έχουμε πάρει απλά απόφαση γιατί η θνητή μας πλευρά ουδέποτε θα μπορέσει εύκολα να δεχτεί κάτι τέτοιο. Μια τραγική συνειδητοποίηση όμως του ότι όσα έχουμε υπό την κυριαρχία μας δε μας ανήκουν και τ’ αφήνουμε πίσω την ίδια ακριβώς στιγμή που τα έχουμε, πρέπει να τη νιώσουμε. Ίσως τότε να καταφέρουμε να κατανοήσουμε πως είμαστε περαστικοί από εδώ. 

 

Εισιτήρια δυο κόσμων κρατάμε στο χέρι μας και είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα που το ένα οφείλει και το άλλο χρωστά σε πλήρη εξαργύρωση μεταξύ τους.