Δεν ήρθες τυχαία εσύ… Ήρθες για κάποιο μαγικό λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Ήρθες να μου ανατρέψεις όσα ήξερα μέχρι σήμερα για τον έρωτα. Όλα μου τα δεδομένα, κάθε μου σταθερά. Σαν οδοστρωτήρας αγάπης ήρθες και με ιδοπέδωσες.
Τι είσαι εσύ, μου λες; Υπάρχεις, μωρό μου; Υφίστασαι ή είσαι πλάσμα μυθικό; Μήπως είσαι ταξίδι αστρικό; Με ταξιδεύεις κάθε μέρα σε νέα μέρη πέρα από κάθε φαντασία. Σε σύμπαντα φανταστικά, σε άγνωστη γη. Τι να σου γράψω, γαμώτο; Τόσες λέξεις έχω σπαταλήσει σε πράγματα ανούσια, σε καταστάσεις μικρές και ήρθες εσύ, κάτι μεγάλο, κάτι τεράστιο και δεν ξέρω πώς να σε περιγράψω. Με κερνάς συνεχώς την ψυχή σου και ξέρεις, με τρομάζει αυτό γιατί δεν με έχουν ξανακεράσει ψυχή. Μου δίνεις από την καρδιά σου και ξέρεις, κομπιάζω γιατί δε μου έχουν ξαναδώσει τόση καρδιά. Τι να σου γράψω που μπροστά σου νιώθω αναλφάβητη; Τι να σου αφιερώσω που νιώθω τόσο δέος που σαστίζω;
Νιώθω. Κάθε λεπτό από τότε που ήρθες, νιώθω. Η καρδιά μου χτυπάει διαρκώς δυνατά σαν ένα μονάχο παιδί που αγωνιά καθώς περιμένει να έρθουν να το πάρουν από κάπου που βασανίζεται.
Νιώθω. Και ξέρω πως δεν πρέπει να νιώθω. Πως μου απαγορεύεται, πως υπάρχει όριο για σένα και για μένα μα εγώ η τρελή τολμώ να νιώθω! Δεν το ελέγχω και νιώθω, καρδιά μου, ακούς; Την ακούς την καρδιά μου εκεί που είσαι; Το πώς δυναμώνει τους χτύπους της το ακούς; Το πώς κλαίει μακριά σου το ακούς; Το πώς τρέμει από την έλλειψή σου το νιώθεις;
Άσε με να σου αφήσω εδώ σήμερα σε αυτές τις λέξεις, τις αλήθειες μου και μετά θα το παίζω πάλι ρεαλίστρια, λογική και ότι είμαι συνειδητοποιημένη. Ότι εγώ και εσύ δεν μπορούμε να έχουμε κανένα αύριο μαζί.
Ξέρεις τι θα ήθελα να ήμουν; Η γυναίκα σου. Όχι με στεφάνι και βέρα, όχι. Η γυναίκα σου, η δική σου γυναίκα. Να ξυπνάω και να κοιμάμαι μαζί σου. Να βλέπω τη χαμογελάρα σου κάθε πρωί κι ας είσαι αναμαλλιασμένος. Να σε έχω στη ζωή μου ανά πάσα ώρα και στιγμή, να πίνουμε μαζί τον καφέ μας, να λέμε καφρίλες και να γελάμε, να σε φροντίζω σαν μικρό αγοράκι, να σε λατρεύω σαν άντρα μου. Στα ζόρια σου να κάθομαι μαζί σου στο πάτωμα και να κλαίμε μαζί. Στις χαρές σου να γελάμε σαν χαζά και τα βράδια να σου δίνομαι τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα όσο δε σου δόθηκε ποτέ καμία.
Ζηλεύω κάθε τυχερή γυναίκα που αγάπησες, που ύμνησες, κλαίω κρυφά από ζήλια. Κλαίω κρυφά που έχασα τόσα χρόνια χωρίς εσένα, χωρίς εσένα, χωρίς ΕΣΕΝΑ με όλα σου τα όμορφα και τα δύσκολα, με κάθε σου αρετή και ιδιοτροπία γιατί, γαμώτο, ακόμα και τα ελαττώματά σου τα αγαπάω. Με πιστεύεις; Τα αγαπάω. Σε αγαπάω στην ολότητά σου. Εσένα. Σε δέχομαι, σε αποδέχομαι, σε λατρεύω όπως ήρθες. Όπως ακριβώς είσαι και σε γνώρισα. Εσένα. Τίποτα και κανέναν άλλο πέρα από ΕΣΕΝΑ.
Σ’ αγαπάω. Μη μου φύγεις. Μείνε.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
