Η Δάφνη

Δεν έχω νιώσει περισσότερο γυμνή στη ζωή μου. Εκτεθειμένη. Ντράπηκα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια το απρόσωπο τσιμέντο του πορτοκαλί κτιρίου που βρισκόταν απέναντι από το παράθυρο του δωματίου μου. Πόσες πολυκατοικίες περιστοιχίζουν το σπίτι μου. Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τα τεράστια επιβλητικά μπαλκόνια τους, τα γυάλινα διάφανα παράθυρα με τις γκρι απρόσωπες κουρτίνες τους και τους ανθρώπους που κάθονται αδιάφορα σε μουντές καρέκλες. Μοιάζουν με δόντια τα κάγκελα , με στόματα τρομακτικά οι βεράντες, έτοιμες να καταβροχθίσουν σώματα ανθρώπων και ψυχές.

Όλη μου τη ζωή την πέρασα κοιτώντας έξω από αυτό το παράθυρο. Κι όμως ποτέ δε μου φάνηκε τόσο ξένο και τόσο διαφορετικό όσο το νιώθω σήμερα. Βλέπετε για 2 γενιές τουλάχιστον υπήρχε ένα δέντρο που σκέπαζε τους ακάλυπτους χώρους μεταξύ των κτιρίων. Ακριβώς στη μέση έστεκε αυτή η δάφνη, ένα τεράστιο δέντρο που σαν το έβλεπες γαλήνευε η ψυχή σου. Όταν τη γνώρισα είχε ήδη μεγαλώσει. Είχε πολλά κλαδιά και μπουμπούκια αμέτρητα. Κάθε που χιόνιζε τα φύλλα της γίνονταν λευκά και όμορφα στόλιζαν το ανάστημα της. Κάθε άνοιξη η γύρη της σκορπιζόταν στον ορίζοντα. Πόσο μου άρεσε να τη βλέπω να μεγαλώνει κι ας έστηναν χορό οι αλλεργίες μου… Πόσο όμορφη και επιβλητική φάνταζε στα μάτια μου…

Η δάφνη ήταν γενναιόδωρη, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στη γη. Γιατί η φύση δίνει απλόχερα τις ευλογίες της και δε ζητά ανταλλάγματα, μονάχα σεβασμό. Αμέτρητα σπουργίτια, κοκκινολαίμηδες, καρδερίνες και περιστέρια κατοικούσαν στα κλαδιά της. Κάθε πρωί που άνοιγα το παράθυρο γλυκές μελωδίες και τιτιβίσματα κατέκλυζαν τον χώρο. Ένας αέναος χορός λάμβανε χώρα στα γέρικα κλαδιά της. Μια πανδαισία ήχων και χρωμάτων δεν μπορούσε παρά να γεμίσει την ψυχή του κάθε πονεμένου. Αυτό το δέντρο χάριζε για πάνω από 50 χρόνια ομορφιά, στέγη, ζεστασιά και προστασία σε όλα τα πλάσματα της γης. Μα είμαστε αχάριστοι οι άνθρωποι.

Σήμερα η μέρα ήταν παγωμένη. Σαν ο καιρός να αντιλαμβανόταν την καταστροφή που θα ακολουθούσε. Το αναβατόριο έφτασε πρώτο κι οι εργάτες ακολούθησαν. Ένα ηλεκτρικό πριόνι διέχυε τον ήχο του σχεδόν σε όλο το σύμπαν. Πέφτει το πρώτο κλαδί. Ύστερα το δεύτερο. Έπειτα τρίτο. Επικρατούσε πανικός στα πουλιά που τα κλαδιά αυτά ήταν το σπίτι τους. Τιτίβιζαν αλλά όχι χαρούμενα και γελαστά, μπορούσες να ακούσεις τον πόνο στο μοιρολόι τους. Έχαναν τις φωλιές τους, τα αυγά τους, τα μικρά τους. Πόσες μάνες να χάθηκαν ετούτη την ημέρα προσπαθώντας να προστατεύσουν την οικογένεια τους αδιαφορώντας για τη δική τους ύπαρξη; Όμως ο άνθρωπος δε τα λογάριαζε αυτά. Μονάχα το πριόνι ήθελε να είναι κοφτερό και γρήγορο.

Τι φονικό, τι καταστροφή έλαβε τόπο σήμερα… Ένα μικρό οικοσύστημα χάθηκε σε λίγες μόνο ώρες εξαιτίας μιας καλλωπιστικής απόφασης ανθρώπων. Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο. Δεν έχω νιώσει περισσότερο γυμνή στη ζωή μου. Εκτεθειμένη. Νιώθω όλα όσα χάθηκαν να με κατηγορούν. Όσες φορές ατένιζα σκεφτική τον ορίζοντα, η δάφνη ήταν εκεί να με παρηγορήσει, να με κάνει να νιώσω καλύτερα με το θρόισμα των καταπράσινων φύλλων της. Τώρα δεν έμεινε τίποτα από ‘κείνη. Μόνο οι ρίζες και η ανάμνηση της. Το παράθυρο μου δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, ούτε κι εγώ. Γιατί οι άνθρωποι μπορεί να είμαστε δυνατότεροι κι εξυπνότεροι από τα δέντρα και τα ζώα όμως η φύση φέρεται πιο «ανθρώπινα» από όσo θα μπορούσαμε να φερθούμε ποτέ εμείς. Συγγνώμη, Δάφνη. Μπορεί να χάθηκες άδικα σήμερα, αλλά η μνήμη σου ποτέ δε θα χαθεί…

Φιλίνα Ιγνατιάδου