Η μαμά είναι καλά!
I:-Πες μου, Ροβένα, τι φοβήθηκες πιο πολύ;
-Ότι δε θα ξανάβλεπα τα μάτια της. Ότι δε θα ήμουν δίπλα της να τη βλέπω να μεγαλώνει. Αυτός ο φόβος ήταν την ίδια ώρα και η δύναμή μου. Ήθελα τόσο πολύ μια φυσιολογική ζωή. Δε με κούρασαν τόσο τα περιττά κιλά που έσερνα μαζί μου, όσο τα προβλήματα υγείας που κάθε τόσο με απειλούσαν. Θέματα δεν είχα εγώ προσωπικά με τον εαυτό μου. Με αγαπούσα. Υπήρξαν φορές που τα λόγια των άλλων, κυρίως αγνώστων, με πλήγωσαν πολύ. Είχα όμως τους δικούς μου ανθρώπους. Στα μάτια τους ήμουν απλά η Ροβένα τους.
Πλησίαζα τα σαράντα. Άγχος, κρίσεις πανικού, πίεση και υπέρταση. Δίαιτα και γυμναστική δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το μεταβολικό σύνδρομο και ο θυρεοειδής δυσκόλευε περισσότερο την κατάσταση. Πήρα την απόφαση να κάνω την επέμβαση, γαστρικό μανίκι. Δύο χρόνια το παίδευα μέσα στο μυαλό μου. Την ημέρα εκείνη είχα καλή διάθεση. Πίστευα πως όλα θα πάνε καλά. Δεν πήγαν. Επιπλοκές. Ένας συνδυασμός από δαύτες. Πέρασα κοντά έξι μήνες στο νοσοκομείο. Δύναμη μου τα μάτια της, κάθε που ερχόταν να με δει. Δίπλα μου πάντα οι δικοί μου, η μάνα και ο πατέρας. Βάρδιες, ποτέ ο ένας ποτέ ο άλλος.
-Πώς νιώθεις σήμερα, Ροβένα;
-Όμορφα. Ο κίνδυνος πέρασε. Τα κιλά έφυγαν παρέα με τις κρίσεις πανικού, τις φοβίες και ό,τι άλλο μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή μου. Κοιτάω τον εαυτό μου και μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. Κάθε μέρα στέκομαι μπροστά από ένα ολόσωμο καθρέφτη και βγάζω φωτογραφία τον εαυτό μου. Τις στέλνω στη μάνα μου. Είναι και αυτή η θάλασσα που μας χωρίζει. Τις βλέπει και μου λέει πάντα πόσο όμορφη είμαι. Το κάνω γιατί θέλω να της πω με τον τρόπο μου ευχαριστώ. Γιατί θέλω να έχει όμορφες εικόνες και να τη βοηθήσω να ξεχάσει όλα τα δύσκολα που περάσαμε.
-Πες μου για τα μάτια της, Ροβένα.
-Έχουν το χρώμα του μελιού. Με κοιτάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο. Σε αυτά τα μάτια είμαι πάντα η μαμά, με, ή χωρίς περιττά κιλά, δεν έχει σημασία. Η μαμά είναι πάντα όμορφη γιατί είναι η μαμά. Μόνο που τώρα η μαμά είναι και αισθάνεται πιο καλά.
Λ: Μεγάλη περιπέτεια πέρασε η δόλια η Ροβένα. Δεν είναι μικρή υπόθεση ούτε η παχυσαρκία ούτε εύκολη η δραστική ή λιγότερο δραστική αντιμετώπισή της. Είναι ο τρόπος ζωής μας, τα άγχη, τα προβλήματα που προστίθενται σε κληρονομικές προδιαθέσεις και οδηγούν σε τρομερή αύξηση των ποσοστών των παχύσαρκων και των υπέρβαρων ανθρώπων σε Κύπρο, Ελλάδα και Ε.Ε. Έκανα μια γρήγορη αναζήτηση στα στατιστικά δεδομένα της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά δυσάρεστα. Κατά μέσο όρο, σχεδόν ένας στους έξι Ευρωπαίους άνω των 18 ετών (ποσοστό 15,9%) θεωρείται παχύσαρκος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πάνω από τους μισούς (51,6%) είναι υπέρβαροι σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Eurostat.
Όταν το λίπος αυξάνεται πάνω από το φυσιολογικό, αρχίζει και αποθηκεύεται σε διάφορα όργανα του σώματος όπως το συκώτι, οι μύες, η καρδιά και παράγει ορμόνες και ουσίες που προκαλούν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του σώματος. Όταν κάποιος είναι υπέρβαρος ή παχύσαρκος αντιμετωπίζει αυξημένο κίνδυνο για ασθένειες που σχετίζονται με την παχυσαρκία, όπως σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, αυξημένη χοληστερίνη, μεταβολικό σύνδρομο, καρδιοπάθεια, εγκεφαλικό, ορισμένες μορφές καρκίνου μέχρι και πρόωρο θάνατο. Συγκεκριμένα η παχυσαρκία είναι η πιο συχνή παθογόνος αιτία που οδηγεί σε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Δεν είναι παιχνίδι, δεν αφορά στην αισθητική, είναι πρωτίστως θέμα υγείας. Είτε με αυστηρή διατροφή και γυμναστική είτε με χειρουργικές επώδυνες επεμβάσεις μπορεί να καταπολεμηθεί. Σε οποιαδήποτε κατάσταση, δυο ερωτήματα θέτεις στον εαυτό σου. Το πρώτο είναι πώς έφτασα εδώ. Το επόμενο ερώτημα είναι αν θέλω να αλλάξω και για ποιο λόγο το κάνω. Όλοι ξέρουμε τη ρήση «τα πάχη μου, τα κάλλη μου». Μεγαλύτερο όμως κάλλος είναι να έχεις μια υγιή ζωή και να την απολαμβάνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Να είστε καλά και να προσέχετε.
Εφημερίδα Αλήθεια –Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
