Η απουσία ενός γονέα δεν αναπληρώνεται ποτέ

Η φυσική απουσία, ιδίως ενός γονέα, είναι κάτι που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Απλά συμβιβάζεσαι και η ζωή με τις καθημερινές ασχολίες μαλακώνει τον πόνο και κάπως έτσι συνεχίζεις. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η απουσία ενός γονέα βιώνεται μετά από ένα χωρισμό; Ο βίαιος και εξαναγκαστικός αποχωρισμός που καλείται ένα παιδί να κατανοήσει, να δεχτεί και να λειτουργήσει; Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε ένα παιδί όταν σε ρωτάει με δάκρυα στα μάτια και με την παιδική αθωότητά, αν έκανε κάποια σκανδαλιά και ο μπαμπάς ή η μαμά τον τιμωρούν με την απουσία του/της;

 

Πόση υποστήριξη χρειάζεται αυτό το παιδί για να μπορέσει να βγει με όσο το δυνατόν λιγότερα απωθημένα από αυτό, για να μπορέσει να έχει μια φυσιολογική ενήλικη ζωή; Ιδίως αν αυτός που έφυγε, ανήκει στην κατηγορία που σαν να περίμεναν με ανυπομονησία πότε θα απαλλαγούν από αυτό το “βάρος” και φεύγουν, χωρίς να ασχοληθούν ξανά με τα παιδιά τους. Άνθρωποι ανώριμοι που είδαν τη δημιουργία μιας οικογένειας σαν κάτι απλό. Σαν χόμπι. Μια φυγή και τέλος οι υποχρεώσεις για αυτούς. Μια παραμονή πίσω και πολλά προβλήματα για εκείνους που μένουν πίσω.

 

Ο μονογονέας να παλεύει καθημερινά για να τα βγάλει πέρα, βάζοντας τη ζωή του και τις ανάγκες του στο περιθώριο, με κοινωνική αδιαφορία και παιδιά να μεγαλώνουν απότομα. Να αναγκάζονται να ενηλικιωθούν ξεχνώντας την παιδική ηλικία γιατί πρέπει να συνεισφέρουν στην οικογένεια πιάνοντας δουλειά και σε αρκετές περιπτώσεις παρατώντας τις σπουδές τους.

 

Παιδιά που ενηλικιώνονται στα χρόνια με τον πιο σκληρό τρόπο. Ξέρουν πολύ καλά την έννοια της απόρριψης, πριν γνωρίσουν την έννοια της αποδοχής. Ρωτάνε να μάθουν τι είναι η αγάπη κι αν πάντα πονάει τόσο πολύ, γιατί η δική τους αγάπη που ένιωσαν για το γονιό που έφυγε έγινε αγκάθι στη ψυχή τους. Και φοβούνται. Πώς να εμπιστευτούν;

 

Νύχτες που άκουγαν ένα βουβό κλάμα από την καμάρα των γονιών τους τούς σκλήρυναν. Πέτρωσαν. Ίσως και να ορκίστηκαν πώς ποτέ δε θα αγαπήσουν. Ποτέ. Η μέγιστη προδοσία ήρθε από αυτόν που τους έφερε στη ζωή. Ποιος λοιπόν θα είναι αυτός που θα καταφέρει να διώξει τη σκουριά από την καρδούλα τους; Γιατί το έχουν ανάγκη. Έχουν ανάγκη αυτή την αγκαλιά που μόλις τους κλείσει θα ξορκίσει το κακό. Θα λύσει την αλυσοδεμένη τους ψυχή. Γιατί δεν πήραν αγάπη, αλλά έχουν τόσο απόθεμα ανόθευτο τους. Αγνό. Έχουν ανάγκη να ακούσουν: “Σε αγαπώ, είμαι εδώ για σένα”. Το έχουν ανάγκη… Το έχω ανάγκη.