Έβγαλε τα παπούτσια που της πλήγωναν τις φτέρνες και τα πέταξε χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθείαν στον κάλαθο με τα άχρηστα. “Τέρμα οι πληγές!”, είπε φωναχτά και έβαλε τη μουσική στη διαπασών. Κάτι πληγές παλιές, που κάθε τόσο έξυνε, αιμορραγούσαν και όλο γέμιζαν με πύον, υποσχέθηκε να μην τις ξαναπειράξει.
Έτσι και αλλιώς, από μόνες τους δεν την πονούσαν πια. Ήταν αυτή η διαστροφούλα της που την έκανε να τις πειράζει. Οπότε, σήμερα, έκανε την αρχή για μια νέα ζωή. Μακριά από τον πόνο και τη θλίψη.
Πήρε παραμάσχαλα τα θέλω της και βγήκε για να αγοράσει καινούρια παπούτσια. Καινούρια, αναπαυτικά και όχι απαραίτητα τα πιο όμορφα της αγοράς. Είχε πλέον καταλήξει ότι η ομορφιά δε βρίσκεται σε αυτό που βλέπουν τα μάτια, μα σε αυτό που κάνει την ψυχή να αναπνέει.
Ελενη Καρβουναρη
