Ο φαύλος κύκλος της ζωής
Ξεκινάω να γράψω, μια λέξη, μια πρόταση, ενδεχομένως μια παράγραφο. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα προλάβω να γράψω ολόκληρη παράγραφο πριν κλείσω το τετράδιο, πριν σκίσω ακόμα μια σελίδα με ματωμένες λέξεις. Με αντιπροσωπεύει περισσότερο η επόμενη σελίδα, είναι λευκή βλέπεις. Το λευκό που όμως δεν αντικατοπτρίζει τίποτα σχετικό με την ειρήνη και όλες τις υπόλοιπες δύσκολα κατεκτημένες αρετές. Είναι το λευκό που αντανακλά το κενό της ψυχής.
Είναι ο 7ος μήνας καραντίνας. Έτσι θα ξεκινούσα αν έγραφα ημερολόγιο. Πλέον έχω χάσει το μέτρημα. Θες, λίγο ο εγκλεισμός, λίγο ο κόσμος που έχει χάσει τα πατήματά του και τον προσανατολισμό του στη ζωή; Το αστείο είναι ότι ενώ στη δική μου ζωή τα σημάδια είναι ευοίωνα, η ψυχολογία μου είναι εύθραυστη καθώς είναι άμεσα συναρτημένη με την καθημερινότητα από την οποία παίρνω ζωή. Και αυτή δυστυχώς περιέχει αποτρόπαια εγκλήματα, δίχως ίχνος συμπόνοιας προς το συνάνθρωπο. Σκότωσαν μία νεαρή μητέρα 20 χρονών δίπλα στο μωρό της για να αρπάξουν σαν ανήμερα θηρία όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν. Μα, κάποια χιλιάρικα λερωμένα με αίμα δεν έχουν ούτε την αξία ενός λεπτού. Τόσο κοστολογείται μάλλον η ανθρώπινη ζωή πια.
Γιατί τόση απληστία; Γιατί τόση συσσωρευμένη κακία; Ο κόσμος γίνεται σκληρός γιατί οι εγκληματίες γίνονται όλο και πιο στυγνοί και πάλι με τη σειρά του το έγκλημα προκειμένου να κυριαρχήσει, γίνεται σκληρότερο. Είναι ένας φαύλος κύκλος, όπως εκείνος κατά τη διάρκεια της γέννας, όταν μήτρα συσπάται για να ενισχύσει τις ήδη υπάρχουσες αλλά πιο αδύναμες συσπάσεις προκειμένου να γεννηθεί το βρέφος. Το ίδιο συμβαίνει και στο εσωτερικό της κοινωνίας. Η απέχθεια και το μίσος προξενούν αντιπάθεια, αποστροφή και αηδία. Η έχθρα γεννιέται σαν διαβολικό βρέφος και σπέρνει τη διχόνοια ανάμεσα στην κοινωνία κάνοντας τους ανθρώπους ακόμα πιο σκληρούς. Θα έπρεπε, αλήθεια λοιπόν, να αναρωτιόμαστε σοκαρισμένοι γιατί εν έτει 2021 συμβαίνουν τόσο αποτρόπαια εγκλήματα σε μία τόσο «αγνή και αθώα» κοινωνία; Ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας απορρέει από τη συσσωρευμένη σκληρότητα και το μίσος των προηγούμενων χρόνων.
Με στενοχωρεί βαθιά αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει. Πλέον, προκειμένου να ζητήσεις βοήθεια, ακόμα και αν είσαι ανήμπορος στο δρόμο, πρέπει να βεβαιωθείς ότι ο απέναντί σου δεν είναι ούτε βιαστής, ούτε δολοφόνος, ούτε κάνει δεύτερες σκέψεις που αποσκοπούν στην εκμετάλλευσή σου με οποιονδήποτε τρόπο. Σαν να πρέπει πρώτα να αποδείξεις ότι δεν είναι ελέφαντας, όπως θα έλεγε και ο σοφός λαός. Θα ήθελα να πιστεύω ότι κοιτάω πίσω μου κάθε φορά που περπατάω για να δω αν με ακολουθεί κάποιος σκύλος που ενδεχομένως θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για τη σωματική μου ακεραιότητα. Αλήθεια, έτσι λέω στον εαυτό μου για να νιώθω πως δεν έχω χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη μου προς το ανθρώπινο είδος. Στην πραγματικότητα όμως, κοιτάω όμως πίσω γιατί μπορεί να υπάρχει κάποιος του οποίου η παρουσία και οι σκοποί θα με έκαναν να παρακαλάω να με είχε κατασπαράξει κάποιος τετράποδος φίλος μας.
Έτσι λοιπόν και εγώ, μία νεαρή κοπέλα, μεγαλώνοντας μέσα σε μία κοινωνία σκληρή, δυστυχώς καλούμαι να χτίσω τις άμυνές μου απέναντι σε έναν απειλητικό κόσμο που ξεπροβάλλει σιγά σιγά μπροστά μου, για να μεγαλώσω να φέρω στον κόσμο δικά μου παιδιά τα οποία θα αναγκαστούν από τις συνθήκες της εποχής τους να οχυρωθούν με μία ακόμα πιο σκληρή καρδιά γεμάτη αμφιβολίες και δυσπιστία. Γιατί αν το να έχεις δεύτερες σκέψεις για τον απέναντί σου δε σε αλώνει σαν άνθρωπο, τότε τι πραγματικά σε υποτάσσει; Τι είναι αυτό που υποδουλώνει τα συναισθήματά σου ακόμα και μέσα σε μία σχέση αγάπης όταν σκέφτεσαι ότι ο απέναντί σου μπορεί να σε πληγώσει ανεπανόρθωτα, με αποτέλεσμα να μην αφήνεσαι;
Η σημερινή κοινωνία κουβαλώντας ένα παρελθόν το οποίο ήταν αρκετό για να δολοφονήσει και να ισοπεδώσει το σημερινό έρωτα και τη σημερινή αγάπη, βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Σε μονοπάτια που άνθρωποι καλύπτουν και προστατεύουν βιαστές και δολοφόνους επειδή τυχαίνει να έχουν κάποια σχέση, ή επειδή έτσι θα εισπράξουν κάποιο αντάλλαγμα. Όταν η αλήθεια βγαίνει στο φως, εννοείται ότι προσπαθούν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις – συνήθως με βαρύγδουπές δηλώσεις όπως: «Ένας θεός ξέρει πώς το έθαβα μέσα μου τόσα χρόνια». Μα, σε τι θεό πιστεύεις και προστατεύεις έναν βιαστή;
Βλέποντας πίσω από τις δηλώσεις και αποκρυπτογραφώντας συμπεριφορές, στην ουσία ο κόσμος στην εποχή μας θέλει να φαίνεται καθαρός προς τον έξω κόσμο δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Κουκουλώνει με μία όμορφη σέλφι όλα του τα προβλήματα και τα θάβει λαβώνοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Δε γνωρίζει ότι λαβώνεται ο ίδιος όμως με αυτόν τον τρόπο. Οι ουλές μένουν και θρέφονται με περεταίρω ουλές που συσσωρεύονται με το πέρασμα των ετών. Κάπως έτσι, όταν μαζεύονται βλαβερές και τοξικές ουσίες που φράσσουν τις αρτηρίες, ανοίγεται ο δρόμος προς ένα μη αναστρέψιμο καρδιακό επεισόδιο. Το καρδιακό επεισόδιο της ζωής περιλαμβάνει το «θάνατο» των αγαπημένων μας προσώπων, που εξαιτίας μιας απερισκεψίας, η οποία με τη σειρά της προκάλεσε μια ακόμα ξεκινώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο, εμείς οι ίδιοι τους απομακρύναμε από κοντά μας εν μια νυκτί.
Στο τέλος της ημέρας όμως, μετά από ατελείωτους φαύλους κύκλους, ξέρουμε καλά πως ο Θεός είναι αυτός που θα μας κρίνει αποκλειστικά και μόνο από τις πράξεις μας και όχι από το πόσο καλαίσθητο και προσεγμένο είναι το προφίλ μας στα social media από το οποίο πιθανώς μας κρίνει κάποιος ξένος! Αξίζει λοιπόν να χτίσουμε ένα χρυσό περιτύλιγμα ή να φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού το εσωτερικό του;
Έλενα Μυστακίδη
