Το είδωλο του κατόπτρου είναι η ίδια η Ψυχή του Ανθρώπου
Αναρωτήθηκες ποτέ σου γιατί υπάρχουν καθρέφτες; Αναλογίστηκες ποια να είναι άραγε εκείνα τα κομμάτια άψυχου γυαλιού που αποκαλύπτουν την απέναντι δική μας εικόνα; Ένα είναι σίγουρο. Φτιάχτηκαν για να κοιτάζουμε καλύτερα μέσα μας. Για να βουτάμε στην ενδότερή μας θάλασσα, κάθε φορά που αντικρίζουμε τον εαυτό μας. Να του μιλάμε με σιωπή. Να του κρυβόμαστε με φανερές ματιές. Να του χαμογελάμε με πίκρα. Να τον χαϊδεύουμε με ραπίσματα θλίψης.
Να του γελάμε με κλαμένα μάτια. Να τον ξυπνάμε με ονειρεμένες σκέψεις. Να τον νανουρίζουμε με εφιαλτικές μνήμες. Να τον συντροφεύουμε με μοναχικές αγκαλιές. Να γινόμαστε θελκτικοί εξωτερικά, καλύπτοντας πρόσκαιρα την απώθηση εντός μας. Να γδυνόμαστε ξαφνικά, παραμένοντας αμετάπειστα ντυμένοι με το κουκούλι της εσώτερης άρνησης. Να τολμάμε να κάνουμε γκριμάτσες, παριστάνοντας όμως τους ανέκφραστους μπροστά στους άλλους. Ολ’ αυτά προκαλεί ένα του κοίταγμα α π ό εμάς, γ ι α εμάς τους ίδιους. Εμείς το είδωλο και ο τέλειος αντικατοπτρισμός του.
Ξέρεις γιατί υπάρχουν οι καθρέφτες; Διερωτήθηκες ποτέ σου; Μια είναι η απάντηση. Για ν’ ανακαλύψεις τους κρυμμένους βυθούς σου και να βγεις στην επιφάνεια αλώβητος, εξαγνισμένος και απαλλαγμένος από τις βαριές πέτρες που σε βύθισαν στον πυθμένα σου, όσο εσύ κοιτούσες από τον πάτο σου με το κεφάλι ψηλά, όλες εκείνες τις πανάλαφρες αλήθειες που κολυμπούσαν μπρος στο πνιγμένο βλέμμα σου.
Τώρα λοιπόν που έμαθες, μπορείς πια να ζήσεις και χωρίς εκείνους. Ένα κομμάτι γυαλί είναι, που μπορεί με την ίδια χειρουργική ακρίβεια να σφάξει επιδέξια τον εγωισμό καθώς δίνει το φιλί της ζωής στην ταπεινότητα.
Δεν έχεις παρά να το δεις κατάματα, να τους κλείσεις το μάτι και να χαμογελάσεις διάπλατα στον εαυτό σου. Κάθε φορά – μπροστά τους – σε κάθε κοίταγμά σου, να θυμάσαι πως στο είδωλο του κατόπτρου θ’ αντικατοπτρίζεται πάντα η Ψυχή του Ανθρώπου. Η δική σου Ψυχή.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
