Αλήθειες ή ψέματα; Για έναν “Άγγελο”

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Ο αέρας να φυσήξει, παραμύθι (;) να αρχινίσει.

“Έχω κάποια πράγματα να σου πω. Θα ήθελα να με άφηνες να σε έχω μπροστά μου και όχι να τα δεις γραμμένα. Ξέρω όμως πως δεν θες. Γνώρισα λάθος ανθρώπους στη ζωή μου. Δεν ήθελα πολλά. Ήθελα να με θέλουν και να μου λένε μια γλυκιά κουβέντα. Αυτό δεν είχα και πότε και αυτό μου λείπει. Κουράστηκα σε κάθε τέλος,να μου χτυπάνε την πλάτη, λέγοντας μου “αντίο, τα λέμε.”

Σπάνιο πράγμα αυτό που βρήκα σε εσένα. Να μπορώ να μιλάω, χωρίς να νιώθω ότι το κάνω από ανάγκη. Μετά από καιρό μοναξιάς, γνώρισα εσένα. Ένιωσα όμορφα, ζεστάθηκα μέσα μου, ήθελα να σε μάθω, αλλά πιο πολύ να με μάθεις εσύ. Άρχισα να το αγαπώ όλο αυτό. Η αγκαλιά σου ζέστη όπως και η καρδιά σου. Ο λόγος σου σπαθί και οι πράξεις σου με ανιδιοτέλεια.

Τι φοβάσαι, γιατί δεν ανοίγεσαι; Θέλω να σε απαλλάξω από αυτό το κλείσιμο σου, όσο γλυκανάλατο και αν ακούγεται. Αν με αφήσεις θα το κάνω. Δεν ανοίγω εύκολα την καρδιά μου. Το έκανα σε εσένα και αυτό λέει πολλά να ξέρεις.

“Τα λόγια κομμάτια”, λέει ένα τραγούδι. “Καπνός οι στιγμές”. Τα λόγια αυτά λοιπόν έμειναν λόγια και άλλα λόγια δεν ήθελαν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Κάποιος να κρατάει επιφυλάξεις, γιατί τα λόγια αυτά βγήκαν γρήγορα, αβίαστα και κάποιος να επιμένει για την φερεγγυότητα.

Πέρασε ο καιρός και οι άμυνες άρχισαν να σπάνε. Εκείνη πολεμούσε με θεριά. Την λογική και το συναίσθημα. Άνιση μάχη. Από τη μία να διψάει για αγάπη και να αφεθεί και από την άλλη η λογική να της χτυπάει καμπανάκι. Γινόταν σκληρή και απόμακρη και από την άλλη ευχόταν μια μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο να της πει, “κατέβα, πάμε πάλι”. Όμως εκείνος θεώρησε πως δεν άξιζε όλο αυτό. Ίσως να πιστεύει πως τα πραγματικά αισθήματα δεν είναι ικανά να μαλακώσουν την ψυχή της. Ίσως πάλι να φταίει πως εκείνη τη στιγμή αυτά τα λόγια, ήθελε να τα πει, όμως με τον καιρό κατάλαβε πως δεν ήταν έτοιμος να τα υποστηρίξει. Ίσως και να μην έφταιξε τίποτα και κανείς τους. Ίσως για τόσο να ήταν το μεταξύ τους. Ίσως κάποιος να φοβήθηκε και ίσως κάποιος απλά να παραιτήθηκε.

Ανείπωτα λόγια πολλά. Ίσως να είχαν παίξει χοντρά κάποιοι άλλοι κάποτε και τους έκαναν να κλειστούν στο κλουβί του “ότι να’ ναι” με τροφή το “όπου να’ ναι”. Ποιος ξέρει αν ήταν όλα αυτά αλήθειες ή ψέματα; Ποιος ξέρει αν όντως και οι δύο ένιωσαν τόσα πολλά που προτίμησαν να δώσουν μια τελευταία μάχη εκεί γύρω στα χαράματα, ο καθένας μόνος και να πυροβολήσουν την αγάπη. Μια φορά και ένα καιρό…

Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *