Υπομονή τέλος!

«Υπομονή. Κάνε υπομονή». Όλη η ζωή σου τυλιγμένη γύρω από αυτή την προτροπή. Συνυφασμένη με αυτή τη συμβουλή.
 
«Υπομονή, κάνε υπομονή, θα έρθουν καλύτερες μέρες». Πότε; Κάποια στιγμή ακαθόριστη, κάποια ώρα απροσδιόριστη. Και περιμένεις, και υπομένεις και διατηρείς την υπομονή σου στην κατάψυξη για να μη λιώσει και συντηρείς αντοχές και ανοχές να μην υποστούν αλλοίωση.
 
«Υπομονή, θα φτιάξουν τα πράγματα». Στις δουλειές, στις σχέσεις, στις συναναστροφές, ατομικά, συλλογικά. Κι όταν δε φτιάχνουν, σου λένε: «λίγη ακόμα υπομονή», μα εσένα σου τελειώνει γιατί δεν είναι ανεξάντλητη, γιατί τα αποθέματα σιγά σιγά καταναλώνονται και τότε αρχίζουν τα ψυχοσωματικά, οι κρίσεις πανικού, εξανθήματα, νεύρα που χτυπούν, χαμόγελο που σταδιακά χάνεται κάπου στο βάθος του προσώπου, βλέμμα σκοτεινό. Σκέφτεσαι: «θέλω διακοπές», μα σου έχω νέα! Δε θες διακοπές, θες άλλη ζωή! Μια ζωή που δε θα χρειάζεται να κάνεις άλλη ΥΠΟΜΟΝΗ!
 
Μην κάνεις άλλη υπομονή! Σπάσ’ την, κομμάτιασέ την, διάλυσέ την την υπομονή που, σχεδόν μοιρολατρικά, σε οδηγεί σε μία ευσεβή απραξία. Έτσι σου έμαθαν, ότι τα «καλά παιδιά» κάνουν υπομονή και περιμένουν, αλλά εσύ μην περιμένεις άλλο! Τα πράγματα δε θα φτιάξουν, εσύ θα τα φτιάξεις και οι καλύτερες μέρες δε θα έρθουν, εσύ θα τις φέρεις και τίποτα δε θα περάσει αν εσύ δεν το αρπάξεις από τα μαλλιά να το φέρεις, οπότε πάψε πια να κάνεις υπομονή και δράσε!
 
Μην κάνεις άλλη υπομονή! Υπομονή τέλος!
 
Εύα Κοτσίκου 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *