Οι άνθρωποι πολλές φορές δε θέλουν να πληγώσουν μα πληγώνουν. Δεν το κάνουν επίτηδες, δε θέλουν να μας βλέπουν να πονάμε, μα, άθελά τους, μας προκαλούν πόνο. Και τότε θυμώνουμε και ο εγωισμός μας σηκώνει ανάστημα σε τέτοιο βαθμό που ξεπερνάει σε ύψος την ανθρωπιά μας. Τότε γινόμαστε κακοί και πληγώνουμε ενώ δε θέλουμε να πληγώσουμε, ίσως, να γρατζουνίσουμε μόνο τόσο – όσο για να μας θυμούνται. Μα κάποιες φορές η γρατζουνιά τσούζει το δικό μας δέρμα. Και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι είναι προτιμότερο να μας θυμούνται για την καλοσύνη μας πάρα για τις γρατζουνιές μας. Για τη συγχώρεση και την αγάπη που δείξαμε παρά για το θυμό μας.
Οι άνθρωποι πολλές φορές δε θέλουν να πληγώσουν, φορτία κουβαλάνε. Όλοι μας βασανισμένες ψυχές είμαστε, που το φορτίο των βασάνων μας χωρίς να το θέλουμε, έτσι όπως το σέρνουμε ξωπίσω μας, χτυπάει ξώφαλτσα κι άλλους. Τότε, αντανακλαστικά εκείνοι που θα υποστούν το τραύμα αμύνονται και βγάζουν νύχια. Συγχώρεσε αυτόν που κουβαλάει το φορτίο και το έριξε κατά λάθος επάνω σου. Συγχώρεσε και τον εαυτό σου που έβγαλε νύχια. Δε φταίει κανείς. Φτιάξε από την αρχή ένα κλίμα αγάπης και πες: «Έλα, πάμε πάλι χωρίς ξώφαλτσα χτυπήματα και επιτηδευμένες γρατζουνιές. Μπορούμε!».
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
