Γίνε φίλη με τη μοναξιά σου για να ελευθερωθείς

Ένας ουρανός. Ένα απέραντο γαλάζιο και μια αιωνιότητα. Εκεί πετούν ελεύθερα τα πουλιά της νιότης σου. Με ενδιάμεσες μαυρίλες και αστραπές. Πετούν με χάλια καιρό, προφυλάσσονται για λίγο, μέχρι να ανοίξει πάλι ο διάβας τους για να πετάξουν. Βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Παρατηρούν τον κόσμο, κι όμως τίποτα δεν τα αγγίζει.

Ξέρουν όμως πως και εκεί ψηλά η κακία φτάνει. Ζηλεύουν κάποιοι το πέταγμά τους και τους στήνουν καρτέρι. Οπλίζουν και πυροβολούν. Στόχος τους να σταματήσουν το περήφανο πέταγμά τους. Σε κέρασαν. Έλα, μη φοβάσαι τη λέξη, πες την. Σε τράταραν μοναξιά μέσα στο πλήθος. Ίσως γιατί κατάλαβαν πως είσαι δυνατή. Πως αντέχεις. Ίσως γιατί ξέρουν πως όλους τους βλέπεις σαν σταθμούς μα κανέναν ως τερματικό. Ίσως γιατί δεν κοίταξαν μέσα στα μάτια σου, αλλά είδαν μόνο αυτά. Δεν άκουσαν πως το “άσε με μόνη”, ήταν “αγκάλιασέ  με. Φοβάμαι!”

Άκου όμως να σου πω κάτι κι εγώ. Μοναξιά, ναι. Αυτή σου έδωσαν χωρίς να το ζητήσεις. Έτσι λέγεται. Δεν είναι κακιά, ούτε ήρθε για να κάνει κατάληψη στο σπίτι και στη ζωή σου. Επίσκεψη ήρθε, για λίγο, ή μάλλον για όσο τη χρειάζεσαι. Μη με βρίζεις, ξέρω τι σου λέω. Δε θέλει κάτι από εσένα. Μόνο να τη δεχτείς για όσο είναι εκεί και να ακούσεις αυτά που θα σου πει. Όταν τα βρείτε και καταλήξετε στο γιατί γίνατε φίλες, τότε θα φύγει. Θα ξέρει πως η “δουλειά” της έχει τελειώσει κι εσύ θα είσαι έτοιμη ξανά να χαμογελάσεις στη ζωή που σε περίμενε όλον αυτόν τον καιρό με ανυπομονησία.

Γιατί; Γιατί τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας και ελεύθερα… Ελεύθερα… Ελεύθερη…