Κομμάτια του Εγώ μας
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
Το ποιοι πραγματικά είμαστε το γνωρίζουν ελάχιστοι άνθρωποι στον κύκλο συναναστροφών μας, ακόμη και στην ίδια μας την οικογένεια. Το κρύβουμε τόσο καλά ή απλά δεν το βλέπουν; Θα θέσω άλλη μία παράμετρο, αυτή του να μην ξέρουμε τον εαυτό μας σε ποσοστό 100% ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Θα φανεί αστείο αλλά μία επισήμανση σε σχέση με το χαρακτήρα μας, που έρχεται από τρίτο πρόσωπο, έχει τη δύναμη μέσα της να πυροδοτήσει ποικίλες αντιδράσεις. 1. Ικανοποίηση που παραμένουμε ένα μυστήριο (πολύ γοητευτικό αυτό). 2. Απογοήτευση-απορία που παρά τις προσπάθειες μας, εξακολουθεί να υπάρχει ασάφεια ή αμφιβολία για όλα τα ευγενή και θετικά στοιχεία του χαρακτήρα μας που φέρουμε ως παράσημο πάνω μας. 3. Συνειδητοποίηση πως η διάγνωση δεν είναι αβάσιμη. Αυτό είναι και το σημείο που αξίζει να αναφέρουμε τη σημασία του να περιβαλλόμαστε από διαφορετικούς ανθρώπους από εμάς. Μας γνωστοποιούν αγκάθια ή βελούδινα υφάσματα που περιβάλλουν το «εγώ» μας.
Υπάρχει μια χιλιοειπωμένη φράση: «Είμαι αυτός/αυτή που είμαι και αν σου αρέσει!». Παρακαλώ, ας μου επιτραπεί η ένσταση. Μπορώ να κρίνω εάν μου αρέσουν ή όχι συγκεκριμένες συμπεριφορές σε καμία περίπτωση όμως δεν είμαι σε θέση να σχηματίσω πλήρες προφίλ για το ποιος ακριβώς είναι ο συνομιλητής μου. Πιθανότατα να είναι σε θέση ένας ψυχολόγος, ένας ειδικός να κάνει κάτι τέτοιο, ή ίσως πάλι και όχι. Γενικότερα η απόρριψη ή αποδοχή αποτελούν θεμιτό μέρος του παιχνιδιού των διαπροσωπικών σχέσεων. Και αν δεν αναφερόμαστε σε ακραίες και άνομες συμπεριφορές σε κάθε άλλη περίπτωση είναι αβάσιμο να ακυρώνουμε ανθρώπους.
Το «εγώ» του καθενός (πόσο μικρή πραγματικά λέξη), απαρτίζεται από χιλιάδες κομμάτια, χιλιάδες αλήθειες και όλα μεταβάλλονται διαρκώς. Το χθες μας, υπήρξε όπως αντίστοιχα υπάρχει το σήμερα και ελπιδοφόρα, θα υπάρξει το αύριο. Όσο κινούμαστε προς τα εμπρός ανακαλύπτουμε ολοένα και περισσότερα για τους άλλους αλλά και για εμάς τους ίδιους κατά κύριο λόγο. Συμπεράσματα για ανθρώπους που βασίζονται σε πράξεις του παρελθόντος, είναι ετοιμόρροπα αφού τα θεμέλια του οικοδομήματος που λέγεται άνθρωπος χτίζονται καθημερινά.
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
