Κενό μου…

Απόψε σου γράφω, κενό μου… Πώς να σε γεμίσω, μου λες; Με τι να σε χορτάσω; Πες μου! Για δε μιλάς; Σε ποια γωνιά του δωματίου να σε κρύψω να μη σε κουβαλάω άλλο μέσα μου; Να μη σε βρίσκω, να μη με βρίσκεις… Να μη βρισκόμαστε άλλο πια… Πώς να σε ξεφορτωθώ αφού δε με εγκατέλειψες στιγμή;

Τόσα δοκίμασα… Μα εσύ, εκεί… Να παίζουμε αιώνιο κρυφτό και εσύ πάντα να κερδίζεις. Δεν αντέχω το φορτίο σου, κενό μου. Πώς μπορείς αν και κενό να φέρεις τόσο βάρος; Βαρύ κι ασήκωτο, κενό μου… Τι χρώμα να σε βάψω μπας κι ομορφύνεις λιγουλάκι; Τι στολίδια να σου φορέσω μπας και σε δω με άλλη ματιά; Τι μελωδία να σου γράψω και ποια φωνή να σου χαρίσω; Με τι όπλα να σε πολεμήσω πια;

Κουράστηκα να εγκαταλείπομαι στα χέρια σου, να παραδίνομαι, κουράστηκα. Ν’ αφήνω την πόρτα ανοιχτή και εσύ να μπαίνεις θριαμβευτικά, περήφανα κι ελεύθερα. Και να θρονιάζεσαι εκεί, στην ίδια θέση, στην πολυθρόνα σου. Σε εκείνη που κάθεσαι κάθε φορά καμαρωτά, με το ίδιο περιπαιχτικό πάντα χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο των υποσχέσεων, των πληγών, των χαμένων ονείρων, του νικητή…

Συγχαρητήρια, νίκησες, για ακόμη μια φορά, πάλι, απόψε!

Μοσχούλα Σολάκη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *