Η τελευταία που «ελευθερώθηκε»
Για μερικούς ήταν καλή και άγγελος, για κάποιους άλλους πάλι κακή, δύστροπη και μικρή.
Δεν μπογιατίζεται η γυναικεία ψυχή με ευτυχία, θέλει δουλειά αυτό πολλή.
Άμαθη με τους ανθρώπους, με πήρε το λίγο παραπάνω το παράπονο απόψε.
Σκέπτομαι αν θα μπορούσα να είμαι χρήσιμη στην κοινωνία που βουλιάζει και καταδικάζει.
Να βάλω ένα μικρό λιθαράκι όπου μπορώ, να σώσω έστω και μισή ψυχή από τούτο εδώ τον κόσμο.
Με κλονίζει η βαναυσότητα που επικρατεί.
Όχι, δεν είναι ότι δε σέβομαι και δεν αγαπώ το αντρικό φύλο.
Τους πραγματικούς άνδρες τους λατρεύω, τους σωστούς ανθρώπους, που σέβονται, αγαπούν, προστατεύουν, στηρίζουν και βοηθούν μια γυναίκα να εξελιχθεί να πάει μπροστά.
Αγαπώ τους άνδρες που είναι βράχοι δίπλα στις γυναίκες τους και τους ανοίγουν ορίζοντες.
Και ευτυχώς έχω πολλούς τέτοιους στο περιβάλλον μου.
Απόψε όμως μούδιασα, πάγωσα.
Έκλαψα με λυγμούς, ένιωθα να με βουλιάζουν οι εξελίξεις.
Πάγωσε το αίμα μου, η ψυχή μου μουσκεύτηκε από τα τόσα εσωτερικά δάκρυα, σκέφτηκα ότι ο δρόμος για τη δική της ελευθερία ήταν μονόδρομος και ήταν ο θάνατος.
Λυπήθηκα την όμορφη γυναίκα και το βρέφος της.
Ο υποφαινόμενος σύμμαχός της ήταν ο χειρότερος εχθρός της.
Την έκανα εικόνα να σπάει σε χίλια κομμάτια άπειρες φορές, να κάνει τοίχος προστασίας για ένα μωρό που είχε να μεγαλώσει, να αγανακτεί και να θέλει να φύγει.
Και ο «σύμμαχος-εχθρός» της να την καταδικάζει στην εσχάτη των ποινών.
Και αυτή η κοινωνία πρέπει να βουλιάξει στις τύψεις. Έχει ευθύνες όταν κλείνει αυτιά και μάτια.
Γιατί αποδείχθηκε μικρή, ανήμπορη και ανίσχυρη.
Δεν κατάφερε και δεν πρόλαβε να την σώσει.
Ο «σύμμαχος» της όσο και να προσπάθησε να ξεγελάσει και να παίξει ένα θέατρο παράλογο, το βλέμμα του τα έλεγε όλα, η μη ταραχή του φώναζε από μακριά.
Και περιφερόταν με ένα μωρό στην αγκαλιά και μοίραζε αγκαλιές σε χαροκαμένες μάνες.
Ανατρίχιασα, αηδίασα, ανακατεύτηκα, σοκαρίστηκα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ ακόμα να περιγράψω αυτό που μέσα μου νιώθω. Θέλω να ξεσπάσω, να πω, μα η ψυχή μου καίγεται από αυτή την παρατεταμένη σιωπή του «εχθρού».
Ανταριάστηκα πολύ μέχρι να το χωνέψω. Και ήρθε η ώρα να ξεσπάσω.
Μα φοβήθηκα τους ανθρώπους σου και ημέρεψα με τα θηρία.
Καταδικάστηκαν άνθρωποι να ελευθερωθούν από τα δεσμά της κακοποίησης με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο. Το θάνατο.
Και αυτός ο θάνατος πρέπει να είναι το ερέθισμα για να αλλάξει επιτέλους αυτή η κοινωνία.
Να σταματήσει να έχει κενά και ρωγμές.
Η κάθε γενιά έχει χρέος. Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το χρέος της δικής μας γενιάς είναι βαρύ.
Να μάθετε σε γιους να σέβονται. Και σε κόρες να μη φοβούνται να φύγουν.
Τότε και μόνο τότε θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τούτο εδώ τον αλλοπρόσαλλο κόσμο.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
