Δενόμαστε συναισθηματικά με αντικειμενικά, σπίτια, καταστάσεις, ανθρώπους, δουλειές. Όλη μας η ζωή χιλιάδες κλωστές που μας κρατάνε δέσμιους με πράγματα, πρόσωπα και συνθήκες. Όπου πάμε σέρνουμε και τις κλωστές μας από πίσω από τις οποίες σέρνονται αναμνήσεις, εξαρτήσεις, συνήθειες και οτιδήποτε δεν μπορούμε ή αρνούμαστε πεισματικά να αποχωριστούμε. Και ξαφνικά, αρκεί μια ψαλιδιά και τα νήματα κόβονται! Μια μετακόμιση και τέλος το σπίτι μας. Τα αντικείμενα εύκολα χαλάνε. Ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή, μία συνθήκη ανατρέπεται. Και τότε νιώθουμε το δυσάρεστο αίσθημα του κενού που είναι πιο βαρύ και από τη θλίψη.
Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν συνειδητοποιούσαμε ότι τίποτα δε μας ανήκει. Ότι όλα είναι δανεικά και ότι τα πάντα μεταβάλλονται και αλλάζουν μορφή. Πως δεν χρειάζεται να σέρνουμε πίσω μας το φορτίο των χιλιάδων κλωστών και πως είναι καλύτερο να βαδίζουμε ελεύθεροι από εγγυήσεις, προσδοκίες και σιγουριές. Χωρίς απρόσμενες ψαλιδιές να απειλούν ανά πάσα ώρα να κόψουν τα συναισθηματικά μας νήματα.
Τίποτα δε μας ανήκει. Ούτε τα σπίτια, ούτε τα χρήματα, ούτε τα αντικείμενα, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα παιδιά μας, ούτε καν το σώμα μας. Είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο και φεύγοντας δε θα πάρουμε τίποτα μαζί μας. Τα μέρη που ζήσαμε θα μείνουν εδώ, οι άνθρωποι που αγαπήσαμε θα μας αποχαιρετήσουν, όσα κερδίσαμε ήταν προσωρινά και το σώμα μας θα λιώσει ή θα γίνει στάχτες. Ακόμα και το μυαλό μας το οποίο πολλοί έχουμε την εντύπωση ότι το καθοδηγούμε, ακόμα και αυτό κάποτε θα γίνει τροφή για τα σκουλήκια. Μόνο με την ψυχή μας θα πορευτούμε στην αιωνιότητα.
Η μόνη κλωστή λοιπόν που αξίζει να υπάρχει είναι αυτή που μας δένει με την ψυχή μας. Αυτό το νήμα αξίζει, όχι μόνο να μην κοπεί αλλά να θεριέψει, να γίνει σκοινί, να γίνει αλυσίδα. Και πώς θα γίνει αυτό; Προσωπικά πιστεύω με καθαρές συνειδήσεις, ανθρωπιά και αγάπη προς εαυτόν και αλλήλους. Με πράξεις καλοσύνης, ενσυναίσθηση και ευθύνη.
Ας ελευθερωθούμε λοιπόν από τα δεσμά μας. Και μη γελιόμαστε ότι πρόκειται για απλές κλωστές! Χιλιάδες κλωστές έχουν τη δύναμη να μας κρατούν δεμένους όσο ένας κάβος! Ας κόψουμε μόνοι μας τα νήματα, πριν τα ψαλιδίσει βίαια το χέρι της μοίρας ή του Θεού ή της τύχης, όπως θέλει ο καθένας ας το ονομάσει και ας ζήσουμε άνθρωποι ελεύθεροι απαλλαγμένοι από συναισθηματικά δεσίματα και εξαρτήσεις.
Εύα Κοτσίκου
