Φωτεινοί άνθρωποι;

Συχνά αναρωτιέσαι από πού πηγάζει η ζωντάνια και το μεγάλο χαμόγελο κάποιων ανθρώπων. Των χαρούμενων ανθρώπων, όπως συνηθίζεις να τους αποκαλείς. Είναι από τη μεγάλη τους ανάγκη να μη δουν απέναντί τους αυτό που έχουν μέσα τους. Ο φόβος να μη βιώσει κανείς από αυτούς που νοιάζονται, όπως νιώθουν οι ίδιοι κάποιες μέρες. Τη βαθιά θλίψη, εκείνο το κενό που τους ρουφάει στο άπειρο, την τρύπα στο στήθος τους που κάνει το φως τους να τρεμοπαίζει αδύναμο.

Αυτό το χαμόγελο και αυτή η ενέργεια που βλέπεις, πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι η φθορά που έχουν υποστεί δεν είναι ικανή να αλλοιώσει την ψυχή τους. Να σου πω ένα μυστικό για αυτούς τους αψεγάδιαστους στα μάτια σου ανθρώπους; Έχουν κι αυτοί άσχημες στιγμές, θλίβονται βαθιά, αισθάνονται την ανάγκη να απομονωθούν και να απολαύσουν την απραξία τους. Να αποσυμφορηθούν από την πίεση που αισθάνονται. Και ξέρεις ένα πιο μεγάλο ακόμα μυστικό; Όταν βουτάνε, το βάθος τους είναι τόσο, όσο η μεγαλοψυχία τους. Και βυθίζονται ώσπου να βρουν το απόλυτο σκοτάδι μέσα στο απύθμενο μαύρο τους. Εκεί που δε χωράει καμία ακτίνα φωτός, εκεί που η σκοτεινιά των ματιών σου συναντά το απόλυτο τίποτα. Εκεί που πια δε χρειάζεται να προσποιηθείς ότι δε βλέπεις. Σ’ έναν κόσμο που παύει πια να σε απασχολεί το αν ταιριάζεις, αν είσαι λίγος, αν είσαι και τι είσαι τέλος πάντων. Χωρίς καν να χρειάζεται να παρατηρείς.

Οι φωτεινοί άνθρωποι είναι ευαίσθητοι. Είναι στιγμές που κι εκείνοι νιώθουν πως δεν αγαπιούνται, πως δεν είναι αποδεκτοί, πως δεν είναι επαρκείς και διάολε, χρειάζονται μια αγκαλιά να νιώσουν ασφαλείς. Παράδοξο, ε; Χρειάζονται να νιώσουν ασφαλείς κι εκείνοι που κάνουν τους άλλους να νιώθουν ασφαλείς. Και να τους σφίξουν σε μια αγκαλιά χρειάζονται, μια αγκαλιά που θα τους ηρεμήσει όταν οι δαίμονες στήνουν χορό μέσα τους. Οι φωτεινοί άνθρωποι που τόσες φορές θαυμάζεις είναι εκείνοι που αντλούν το φως τους από τις μάχες που έχουν κερδίσει από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτοί λοιπόν είναι οι φάροι που αποζητάς για να φωτίσουν το δικό σου δρόμο.