Μ’ αιφνιδίασες
Σε πλήγωσα. Το ξέρω. Το είδα στα μάτια σου όταν σου μίλησα. Βούρκωνες. Με άκουγες όμως, χωρίς να λες μια λέξη. Μόνο τα μάτια σου μαρτυρούσαν την πάλη που γινόταν μέσα σου, τη φουρτούνα της ψυχής σου. Μόνο αυτά. Ανέκφραστος, αμίλητος, με άφησες να πω ως το τέλος, όσα σκεφτόμουν. Κόμπιασα πολλές φορές, είναι αλήθεια. Ίσως γιατί περίμενα μια αντίδραση από μέρους σου. Ένα «όχι», ένα «γιατί». Κι όμως, τίποτα. Απλώς δεν έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω μου, αν και τα δικά μου χαμήλωναν συχνά.
Δεν άντεχα, βλέπεις, αυτό που προκαλούσαν τα λόγια μου. Αλλιώς τα είχα σχεδιάσει και μ’ αιφνιδίασες. Σου είπα πολλά. Εξήγησα, ανέλυσα. Ομολογώ πως είχα πολλά επιχειρήματα! «Δε θα πεις κάτι;» σε ρώτησα στο τέλος. Τίποτα εσύ. Σιωπή. Μόνο με κοιτούσες με τα ίδια υγρά μάτια, που στα βλέφαρά τους στριμώχνονταν τόση ώρα τα δάκρυα, αλλά δεν αποφάσιζαν ή δεν τα άφηνες να τρέξουν. «Πες κάτι, σε παρακαλώ», ικέτευσα. Κι αυτή τη φορά τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. «Σ’ αγαπάω», ψέλλισες.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
