Τα αδιάφορά μου βράδια μου γεμίζουν με την σκέψη σου.
Και ξέρεις, η μία σκέψη φέρνει την άλλη και καταλήγω να σε ερωτεύομαι.
Όχι λέω να μη σε ξεχάσω.
Λέω να σε θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου και… λίγο πριν τα κλείσω θα σκέφτομαι ό,τι δεν είχα ποτέ.
Ε… θα είσαι κι εσύ σε αυτή τη λίστα.
Δεν ξέρω αν θα έχω αποτύχει μαζί σου ή αν απέτυχα μαζί μου.
Δεν μπορούν να καταλάβουν τι νιώθω για εσένα.
Ξαπλώνω με ξένους και φαντασιώνομαι εσένα.
Απλώνω ρούχα, πάλι εσύ.
Σπάει η κούπα στο πάτωμα, μάντεψε.
Και γιατί να τελειώσεις;
Για να σταματήσω να πονώ;
Για να προχωρήσω τη ζωή μου;
Δεν μου αρέσει ο πεζός λόγος,
όταν γράφω για εσένα.
Εσύ είσαι ένα ποίημα αυτοκαταστροφής,
μια μεταμεσονύχτια μελωδία επίπονου θανάτου.
Στρίβε τώρα από την σκέψη μου.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
