Υπάρχουν κάτι καρδιές ραγισμένες που δεν καταφέρνουν να ξανακολλήσουν.
Ο ήχος του σπασίματός τους κάνει το σώμα να μην ησυχάζει ποτέ.
Πίσω από κάθε τρίξιμο, χρόνια θυσιών, χαρμολύπης, παράπονου.
Πίσω από κάθε ρωγμή, αδικία και θυμός.
Κι έτσι φτάνει η στιγμή που η δόλια καρδιά αδειάζει κι όσο κι αν προσπαθεί να γεμίσει, δεν μπορεί.
Μια καρδιά που πάλλεται μόνο από υποχρέωση για ζωή.
Βράδυ. Γύρω στις 23:00. Η μέρα έχει – επιτυχώς- φτάσει στο τέλος της. Χαλαρώνεις. Τα κατάφερες και σήμερα. Ξύπνησες πρωί, πλύθηκες, ντύθηκες, […]
Πόσο φοβερές φάνταζαν οι αστραπές στα παιδικά μου μάτια… Μόλις η λάμψη τους παγιδευόταν εντός τους, απέστρεφα το βλέμμα, αρνούμενη την ύπαρξη […]
(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/04/17/%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7/) Το τηλέφωνο χτύπησε και ένα μαχαίρι βυθίστηκε στην καρδιά μου. Δεν ξύπνησες μου είπανε. Πως είναι δυνατόν; […]
Είδα, που λες, χτές αργά το απόγευμα εκεί που περπατούσα μία κατακόκκινη παπαρούνα δίπλα στα σκουπίδια. Ύψωνε το μικροσκοπικό της ανάστημα περήφανη […]
