Να ελπίζουμε;
Της Λευκοθέας Μαρία Γκολγκάκη
Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόσοφο, Φρίντριχ Νίτσε, «Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων.» Από την άλλη μεριά ο αρχαίος τραγικός, Ευριπίδης, υποστήριξε πως «Τίποτε δεν είναι χωρίς ελπίδα.»
Ανάμεσα στις σκοτεινές, γεμάτες απαισιοδοξία σκέψεις που μας κατακλύζουν όταν οι προσδοκίες, επιθυμίες και ευσεβείς πόθοι δεν πραγματώνονται, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας σιγοκαίει μία σπίθα. Το περίεργο με αυτή είναι ότι όταν σβήσει δύο τινά συμβαίνουν. Η απουσία της καταστρέφει ή αφυπνίζει.
Πόσο συνυφασμένη και αλληλένδετη είναι όμως με τη γνώση; Γνωρίζοντας τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας, αυτόματα αποκτούμε τον έλεγχο. Ξέρω, άρα αξιολογώ και κατά συνέπεια κινούμαι ανάλογα, απαλλαγμένος από φαντασιώσεις.
Ακούγεται αφαιρετικό όμως δεν είναι, γιατί η ουσία πίσω από αυτή την πρακτική είναι πως υλικό ατεκμηρίωτο, παύει να έχει υπόσταση. Κατά συνέπεια ο υποστηρικτής αυτής της στάσης, επαναπροσδιορίζει και βρίσκει πέρασμα από αλλού. Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω, η αποστασιοποίηση του ατόμου από κάθε είδους συναισθηματισμού σε σχέση με αυτό του οποίου επιδιώκει να ελέγξει την πορεία. Αυτό συνεπάγεται κατάλληλη προετοιμασία και ετοιμότητα όταν στους υπολογισμούς βάσει πάντα γνωστικού αντικειμένου, 1+1 μεταβάλλονται σε 3, 4, 5 και ούτω καθεξής.
Σε μια άλλη περίπτωση, υπάρχει μεν η γνώση αλλά την υπερνικά η δύναμη του «θέλω» όπου πρακτικά μιλάμε για αιματηρή μάχη. Γίνεται χρήση όλων των όπλων που διαθέτει η φαντασία η οποία με τη σειρά της βρίσκει κι αυτή περάσματα εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχουν. Επειδή όμως αναφερόμαστε σε πόλεμο ιδεών, πόθων και για άλλη μια φορά δεδομένων, οι λαμβάνοντες μέρος οφείλουν και αυτοί αντίστοιχα να γνωρίζουν πως βγαίνουν στη μάχη με πληθώρα από ξίφη αλλά δεν είναι άτρωτοι. Η καρδιά κάποιου που μάχεται σαν λέοντας με λάβαρο την ελπίδα, είναι σκληρή, ωστόσο γίνεται εύκολα χίλια κομμάτια στη διαπίστωση πως το ξίφος του δεν έχει χειρολαβή αλλά είναι αιχμηρό και από τις δύο μεριές.
Συμπερασματικά, η ελπίδα είναι εκεί και θα υπάρχει για όλους μας είτε τη φυλάξουμε μέσα μας με τη μορφή σπίθας, ή σαν έντονη φλόγα ως η μόνη που δε μας απαρνήθηκε και δεν απέδρασε από το κουτί της Πανδώρας.
Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
