Οι εναπομείναντες
Post Views: 4
Ναι, είναι και αυτοί.
Οι άνθρωποι με τις – μόνιμα – ανοιγμένες αγκαλιές. Τους βρίσκεις συνήθως, τυλιγμένους γύρω από ψυχές να τις κρατούν να μην πέσουν. Να σου σφίγγουν το χέρι δυνατά και να σου κάνουν νόημα ότι δεν τρέχει τίποτα όταν φοβάσαι. Να υποστηρίζουν κάθε σου προσπάθεια και να την πιστεύουν. Να σου χαρίζουν τις τεράστιες αγκαλιές τους όταν δεν έχεις πού να πας. Όταν ο κόσμος σου φαντάζει αφιλόξενος.
Είναι και αυτοί.
Αυτοί που όταν θες να φύγεις, όταν ο τόπος δεν σε χωρά, σε κοιτάνε κατάματα και σου λένε «Δεν θα πας πουθενά». Αυτοί που σου λένε όταν κάτι σε στεναχωρεί «Ό,τι δικό σου, είναι δικό μας». Αυτοί που σ’αγαπάνε εμπράκτως κι όχι στα λόγια. Που σε αγαπάνε και όταν κλαις και όταν θυμώνεις και όταν ξυπνάς αμακιγιάριστη κι αχτένιστη και όταν δεν αντέχεις τον εαυτό σου.
Είναι και αυτοί.
Αυτοί που σου τονίζουν συνεχώς ότι είναι εκεί για σένα, δίπλα σου ακριβώς, με μια παρουσία διακριτική τόσο ώστε να μην νιώθεις μόνη, όσο και να μην σου στερούν τον αέρα.
Αυτοί.
Οι «εγώ είμαι εδώ».
Οι «δεν σε αφήνω μόνη σου».
Οι επιμένοντες. Οι εναπομείναντες.
Οι λίγοι.
Αυτούς κράτα τους.
Μην τους αφήσεις να φύγουν.
Ποτέ.
Εύα Κοτσίκου
Post Views: 4