Ακροβασία

Δύο περιστέρια ακροβατούν σε μιαν αντένα.
Ο άνεμος άγρια ουρλιάζει
σαν να απειλεί,
σαν να προειδοποιεί.
Τριγύρω σμήνη ανήσυχα πετούν,
μια μαύρη θύελλα στον ουρανό καλπάζει.
 
Τα σύννεφα ακίνητα
στέκονται γκρίζα κι απειλητικά.
Οι ριπές του ανέμου
μοιάζουν με σειρήνες,
όπως περνούν ανάμεσα στα σπίτια.
Ένας βόμβος ισχυρός,
σαν ένα εξαγριωμένο μηχάνημα
έτοιμο να σκοτώσει.
 
Οι άσπροι λερωμένοι τοίχοι,
οι γκρεμισμένες στέγες,
τα τούβλα που λείπουν.
Όλα ζέχνουν φόβο και θυμό.
Ίσως πάλι ομοιάζουν στη λύπη.
Παράξενη κι επικίνδυνη η φύση,
ιδίως όταν την περιφρονείς.
 
Τα περιστέρια χάθηκαν.
Ο βόμβος επιμένει.
Ίσως με γελούν τα αυτιά μου,
μα τίποτα αστείο δεν υπάρχει εδώ.
 
Μόνο η εγκατάλειψη κυριαρχεί
κι η νοσταλγία του ήλιου.
Μόνο η εγκατάλειψη κυριαρχεί
και μια υποψία μελωδών σπάει το θρήνο.
Μόνο η εγκατάλειψη κυριαρχεί
κι η ιδέα της σωτηρίας, πριν το τέλος…
 
Φιλίνα Ιγνατιάδου