Η πυξίδα της καρδιάς σου
Δεν έχει σημασία το ταξίδι, εσύ κοίτα μόνο να το απολαύσεις.
Αφού άλλος ορίζει τη ρότα σου.
Ακόμη και αν είσαι καπετάνιος, η πυξίδα της καρδιάς σου θα σου δείξει το δρόμο.
Εκείνη θα σε ταξιδεύει σε λιμάνια αλαργινά.
Εκείνη θα βγάζει φουρτούνα ή μπονάτσα.
Εκείνη επιλέγει, αφού βλέπει τη λαχτάρα στα μάτια σου.
Τι κι αν της λες να προσέχει να μην πνιγεί στα βαθιά που βουτάει;
Είναι σαν να μου λες πως άκουγες τη μαμά σου όταν σου έλεγε να πάρεις ζακέτα να μην κρυώσεις.
Βρε γίνονται αυτά σε θέματα καρδιάς;
Η λογική λέει όχι και η καρδιά παλεύει στα μανιασμένα κύματα.
Ξέρεις και κάτι;
Και εγώ μαζί της είμαι.
Ποιος τα έβαλε μαζί της και νίκησε;
Ακόμη κι αν έκανε πίσω κάποιες φορές για να μην πληγωθεί πάλι, ακόμα κι αν τσακίστηκε πάνω σε κάποιο ύφαλο, εκείνη θα ξαναβγεί στην επιφάνεια.
Πας στοίχημα ότι όσο τη ζορίσεις τόσο δυναμώνει; Αφού θέλει να το ζήσει.
Και στην τελική, τι ζητάει δηλαδή;
Στιγμές, σαν κι εκείνες που κάποιες καλοκαιρινές νύχτες ταξιδεύεις και η απεραντοσύνη της θάλασσας σου γεννάει μια γλυκιά προσμονή να χαθείς μέσα της και να αναδυθείς από τα σπάργανά της σαν γοργόνα.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές μήπως τελικά δεν είναι μύθος και με το “αθάνατο νερό” που πέταξε η αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου ήθελε να κάνει αθάνατες τις ερωτευμένες καρδιές.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
