Φεγγάρι ολόγιομο χθες

Φεγγάρι ολόγιομο χθες. Θυμάμαι πάλι τον Ρίτσο που έγραφε: “Ούτε απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει. Το φιλί σου”.

Με κυριεύει ανατριχίλα. Ο στίχος του αγγίζει εσωτερικές χορδές που σώπασαν από ανάγκη. Αφού το αμοιβαίο δεν έλαχε. Αφού η συγχορδία δεν πέτυχε. Φάλτσες και ματαιωμένες οι προσδοκίες ποτίζουν το φρέσκο χώμα της θλίψης.

Όμως, η τέχνη σώζει τελικά. Αυτούς που την κατέχουν, μα και αυτούς που τη νιώθουν. Γνωρίζουν οι άνθρωποι με την καρδιά και το μυαλό.

Όπως ο Ρίτσος έζησε μετά από τέτοιο πόνο, έτσι και ο κοινός θνητός θα πορευτεί με τον πανδαμάτορα χρόνο στο πλευρό του. Άτρωτο σύμμαχο.

Όσο στο καντήλι της ζωής φλόγα θα καίει, όσοι καημοί άλλοι τόσοι λυτρωμοί.

Κείμενο και φωτογραφία: Margarita Stefopoulou