Η πραγματική πατρίδα
I: To ραντεβού είχε καθοριστεί για τις πέντε ή τουλάχιστον εγώ αυτό είχα σημειώσει στην ατζέντα του κινητού μου. Αφού άφησα το αμάξι στο χώρο στάθμευσης άρχισα να περπατώ κατά μήκος της παραλιακής που υπό κανονικές συνθήκες αυτή την συγκεκριμένη ημέρα θα ήταν γεμάτη από μικρά περίπτερα και μικροπωλητές. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που δεν γιορτάζουμε τον κατακλυσμό όπως συνηθίζαμε να τον γιορτάζουμε άλλοτε και αυτό λόγω της πανδημίας και των υγειονομικών πρωτοκόλλων που είναι ακόμη σε ισχύ.
Αφού διαπιστώνω πως έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου μιας και η σημείωση μου για τις πέντε η ώρα αποτελεί όπως φαίνεται προϊόν κακής συνεννόησης, αποφασίζω να περιπλανηθώ μέσα στο πλήθος και να αφήσω το μυαλό μου επιτέλους ελεύθερο.
Κόσμος πάει και έρχεται. Ακούω γύρω μου διάφορες γλώσσες, κάποιες δυσκολεύομαι να τις αναγνωρίσω. Δεν έχει σημασία όμως. Αυτό που μετρά είναι η καλή διάθεση που κυριαρχεί στο παραλιακό μέτωπο. Είναι η χαρά που σε όλες τις γλώσσες ηχεί το ίδιο.
Άθελά μου, γυρνάω πίσω στο χρόνο. Γίνομαι ξανά παιδί. Ένας κύριος φτιάχνει ζουμερούς λουκουμάδες με μέλι, ένας άλλος μαλλί της γριάς. Λίγο πιο κάτω μπορείς να πάρεις φρεσκοψημένο καλαμπόκι, ξηροκάρπια και λαχταριστά παραδοσιακά εδέσματα. Βρίσκομαι μπροστά από την πίστα με τα συγκρουόμενα. Ο μπαμπάς με κρατάει από το χέρι. Περιμένουμε υπομονετικά να έρθει η σειρά μας. Όλα γύρω μοιάζουν μαγικά. Η ζωή η ίδια μοιάζει με γιορτή. Βάζω στο μάτι το πιο όμορφο αυτοκινητάκι. «Αυτό», λέω στον μπαμπά και ξέρω πως ο λόγος μου είναι διαταγή. Όπως ξέρω πως σε κάθε στραβοτιμονιά μου, ο μπαμπάς θα είναι εκεί, να ισιώσει το βολάν και να μου χαρίσει ένα γλυκό χαμόγελο.
Φεύγουμε από το πανηγύρι και έχω περασμένο στο χέρι μου ένα μπαλόνι. Ένα μαγικό ροζ μπαλόνι. «Θέλω να πάω βόλτα στην παλιά αποβάθρα», το ζητάω σαν τελευταία χάρη, και κανείς δεν φέρνει αντίρρηση, ούτε καν η μαμά και ας είναι κουρασμένη.
Κάτι κουδουνίζει μέσα στη τσάντα μου και επιστρέφω χωρίς να το θέλω στο παρόν. Το ραντεβού μου είναι εδώ. Είμαι μόνη στην παλιά ξύλινη αποβάθρα. Στο χέρι μου έχω περασμένο ένα ρολόι. Ένα άτιμο μελαγχολικό γκρι ρολόι…
Λ: Υπάρχει μια φράση ενός ανήσυχου πνεύματος που μπορεί να περιγράψει την παραπάνω ιστορία. Σύμφωνα με τον Γάλλο σημειολόγο Ρολάν Μπαρτ «η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική ηλικία». Οι αναμνήσεις από μια διαφορετική εποχή στην οποία ζούσαμε χωρίς τους φόβους, τις ματαιώσεις και τα προβλήματα της ενήλικης ζωής, μοιάζει πάντα γοητευτική. Σε τελική ανάλυση, δεν έχει σημασία τι ζήσαμε ως παιδιά αλλά τι θυμόμαστε πως ζήσαμε. Αν ήταν και καλή η παιδική μας ηλικία, τότε οι θετικές αναμνήσεις μεγεθύνονται, ειδικά όταν σε αυτές εμπλέκονται και αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή.
Η ζωή όμως προχωρά. Όχι με τον τρόπο που θέλαμε και ονειρευτήκαμε αλλά συνεχίζουμε να ζούμε με προσθήκες και απώλειες, άλλοτε σημαντικές και άλλοτε ασήμαντες. Μεταξύ των αναμνήσεων που ζήσαμε και των ονείρων αυτών που θα ζήσουμε, υπάρχει και το ενδιάμεσο στάδιο που ονομάζεται σήμερα. Για αυτό τι κάνουμε αλήθεια; Θα μου πείτε τι να κάνει κάποιος εν μέσω πανδημίας και με αβέβαιες συνθήκες; Απαντώ πως ο κόσμος ποτέ δεν θα είναι όπως τον θέλουμε, ούτε οι συνθήκες κατάλληλες για να δημιουργούμε στιγμές που αξίζουν. Είμαστε υποχρεωμένοι αφενός να επιβιώσουμε σε αυτές τις συνθήκες και αφετέρου να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Σε τελική ανάλυση, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν μέσα μας και έξω από μας. Το ζήτημα είναι η συνύπαρξη αυτή να διέπεται από αρμονία και ισορροπία, στο μέτρο του δυνατού. Είμαστε οι επιλογές μας και ενίοτε οι θύμησες και τα όνειρά μας. Να είστε καλά και να προσέχετε.
Εφημερίδα Αλήθεια, 29.06.21 – Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
