Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Σ

Χάσαμε τη διαφορετικότητά μας

Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται πια. Κάποτε θολώναμε στη σκέψη του απλού ενθουσιασμού, νιώθαμε πως κάτι άλλαξε και τρέχαμε να φανταστούμε τη ζωή μας έτσι. Ακόμα όμως κι ο ενθουσιασμός αυτός πολλές φορές μας λύπησε που δεν ήταν ένας δυνατός έρωτας. Ένα ακράδαντο συναίσθημα που να τρελάνει τη χημεία που έχουμε στο σώμα μας.

Μα τα ξεχάσαμε αυτά πια. Περπατάμε στο δρόμο και όλοι είναι μόνο ωραίοι, μόνο όμορφοι, όλοι πια ίδιοι. Χάσαμε τη διαφορετικότητά μας. Δε βλέπεις πια γοητευτικούς ανθρώπους, δυναμικούς και μοναδικούς χαρακτήρες. Η μίμηση είναι στην καθημερινή διάταξη και μας έχει πάρει τις μικρές ατέλειες μακριά. Αυτές οι μικρές ατέλειες όμως είναι που μας δίνουν αυτό το κάτι.

– Γιατί προσπαθείς, βρε Δημήτρη, μου να φτιάξεις τέλεια τη ζωή σου; Είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που περπατάει στη γη. Δε γίνεται αυτό που προσπαθείς, μείνε απλά ένα μικρό ανθρωπάκι.
– Απλά με εσένα το φαντάστηκα αυτό. Με σένα φαντάστηκα να τα κάνω αυτά τα σχέδια πράξη και να ζήσω μαζί σου να τα χαρούμε. Να ζω μαζί σου όλη μέρα και όχι απλά να σε βλέπω το βράδυ.

Πού είναι τα χρόνια αυτά που λατρεύαμε χαμόγελα και εκφράσεις, που μας άρεσε κάποιος για το χαρακτήρα που έβγαζε; Προσπαθώντας να κρατήσω το στυλ μου ανέπαφο, υπήρξα πάμπολες φορές μη-κομφορμιστής και γενικά απέναντι στη γενιά μου. Το ντύσιμό μου ήταν κάτι άλλο, το στυλ και η ομιλία, ο χαρακτήρας μου ήταν κάτι άλλο, δικό μου. Μοναδικό δικό μου. Αλλά αυτό δεν έχει πέραση πλέον. Δύσκολος ο δρόμος του διαφορετικού. Κανείς δεν το εκτιμάει πια.

Στο τέλος της μέρας τα ένστικτά μας είναι ίδια απ’ την εποχή των σπηλαίων ακόμα. Δεν άλλαξε τίποτα. Όλος ο πολιτισμός και οι φτιαχτές ανάγκες που νομίζουμε ότι μας έκαναν άλλους, καινούριους και υπεράνω, απλά πάνε στον κάδο. Είστε όλοι ολόιδιοι πίθηκοι, άσχημοι αφού έχετε το ίδιο κούρεμα, ντύσιμο, περπάτημα, γούστα και προτιμήσεις. Είμαστε το ίδιο ζώα και είμαστε μόνο λίγο, μόνο λίγο, όχι πολύ, μηχανές… αφού πια πάψαμε να νιώθουμε και μόνο δουλεύουμε, δουλεύουμε πολύ, γιατί είναι κουλ. Ή τουλάχιστον αυτό είδαμε στις ταινίες του Χόλιγουντ και μπήκε καλά στην ποπ κουλτούρα μας. Δε διαλέγετε πια σύντροφο βάσει συναισθημάτων, αλλά λόγω επένδυσης και γούστων που σας προγραμμάτισαν να έχετε. Είστε πια άδειοι.

Γιάννης Δημήτρης Μποζαμπαλίδης