Ο καμβάς μου

Πόσο θα ήθελα να ζω σε έναν άλλο κόσμο… Έναν κόσμο δίκαιο, που οι κόποι σου ανταμείβονται. Που το ευτυχισμένο τέλος είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Έναν κόσμο που ο ουρανός είναι πάντα γαλανός και η ευτυχία μετατρέπεται σε μουσική και ταξιδεύει με τον αέρα.

Ανοίγω βιβλία, διαβάζοντας τα βλέπω το μελάνι να ξεχύνεται από τις σελίδες και χύνεται σε κάποιο καινούργιο καμβά του μυαλού μου. Κάθε πρόταση που διαβάζω σχεδιάζει και μια νέα λεπτομέρεια στον καμβά. Όταν τελειώσει το βιβλίο, έχει σχεδιαστεί ένας ολόκληρος κόσμος σε έναν τόσο δα καμβά. Όμως το μαύρο μελάνι του βιβλίου έχει ως αποτέλεσμα αυτό το καινούργιο έργο τέχνης να είναι ασπρόμαυρο.

Κλείνω τα μάτια, περπατάω στα σοκάκια του νέου αυτού κόσμου. Νιώθω το πλακόστρωτο κάτω από τα πόδια μου. Την υφή του πέτρινου τοίχου. Νιώθω το ζεστό αεράκι που φυσάει και παίρνει τις έγνοιες μου μαζί του. Κάθε επιφάνεια που αγγίζω, κάθε άνθρωπος που μιλάω παίρνουν χρώμα. Σύντομα ο συνδυασμός του μελανιού και της φαντασίας μου έχουν δώσει τρομερή λεπτομέρεια και χρώμα στον καμβά.

Κοιτώντας τα υπέροχα αυτά δημιουργήματα που καλύπτουν όλους τους τοίχους του μυαλού μου, παρατηρώ έναν καμβά ασπρόμαυρο και μισοτελειωμένο. Τον θυμάμαι αυτόν τον καμβά. Με τρομάζει, γιατί έχει την δυνατότητα να γίνει ο πιο λεπτομερής πίνακας. Μα θα είναι τόσο ατελής… Θα είναι γεμάτος ψεγάδια.

Αυτός ο πίνακας ήθελε να δημιουργηθεί. Με καθοδηγούσε να τον ολοκληρώσω, μα μόλις κατάλαβα τι απεικόνιζε τρόμαξα. Είναι ο καμβάς της ζωής. Ενός κόσμου ατελούς και άδικου. Τον άφησα στη μέση γιατί φοβήθηκα και ξεκίνησα να φτιάχνω τα άλλα «τέλεια» δημιουργήματά μου. Σε αντίθεση με τους άλλους καμβάδες, δε χρησιμοποιώ μελάνι σε αυτόν. Ο πίνακας αυτός έχει σαν κύρια συστατικά τις εμπειρίες μου, τις σκέψεις, τους φόβους και τις αποτυχίες μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Μα πώς δεν το έβλεπα τόσο καιρό; Δε φταίει ο καμβάς, εγώ φταίω. Θα συνεχίζω να τον ζωγραφίζω, όμως θα αλλάξω τα χρώματά μου. Θα χρησιμοποιήσω περιπέτειες, ελπίδες και ευτυχία ως βασικά συστατικά.

Θα ζωγραφίσω τον ίδιο πίνακα, αλλά από διαφορετική οπτική. Γιατί στο κάτω κάτω, είναι επιλογή μας. Εμείς διαλέγουμε αν θα κρατήσουμε μόνο τις άσχημες στιγμές, ή μόνο τις όμορφες. Και ο τρόπος που διαλέγουμε να δούμε τον κόσμο, καθορίζει το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε.

Γιώργος Χατζηκυριάκου