Γιατί είσαι δώρο, ζωή!

Συγχώρα με που πολλές φορές το ξεχνάω… Είχες μια δύσκολη μέρα, ε και; Η πρώτη ήταν, η τελευταία ή μήπως δε θα έρθουν κι άλλες; Τι γκρινιάζεις; Δεν κουράστηκες πια να γκρινιάζεις; Θα το πηδήξουμε και αυτό το εμπόδιο, δε νομίζεις; Τόσα πηδήξαμε! Θα βγει ο ήλιος, πού θα πάει! Θα φέξει, θα το δεις. Μπορεί να κρύφτηκε για λίγο πίσω από τα σύννεφα, αλλά θα βγει και πάλι…

Έλα, σήκω σου λέω… Για κοίτα απ’ το παράθυρο. Κοίτα πώς λάμπει; Για σένα λάμπει, το ξέρεις; Δες πώς σου χαμογελάει. Καινούρια μέρα, καινούρια αρχή! Ποτέ δεν είναι αργά, σωστά; Ίσως σήμερα να είναι η δική σου ευκαιρία…

Απόλαυσέ την, μωρέ! Μη μουρμουράς! Ζωήρεψε! Ξύπνα με το πιο ζεστό σου χαμόγελο! Καλημέρισε τη ζωή. Καλημέρισε τον κόσμο γύρω σου. Γνωστούς και αγνώστους… Δε φαντάζεσαι πόσα τρυφερά χαμόγελα θα μαζέψεις στον δρόμο. Αυτό είναι, ναι! Κι ας έχει και κρύο. Ντύσου γερά και απόλαυσε ακόμη κι εκείνο! Σκουφάκια, γαντάκια, πουλόβερ… έχουν κι αυτά την γλύκα τους.

Άσε που και να φας και κάτι παραπάνω το κρύβεις και καλύτερα πίσω από τα φαρδιά χουχουλιάρικα ρούχα του χειμώνα! Εδώ είμαι, ζωή, να λες: «κοίταξέ με»! Φοράω το πιο γιορτινό μου χαμόγελο σήμερα! Και κάθε μέρα προσπαθώ να σε κάνω καλύτερη. Γιατί είσαι δώρο, ζωή! Συγχώρα με που πολλές φορές το ξεχνάω.

Μοσχούλα Σολάκη