Εκείνα τα λόγια, τα λόγια σου, της καταιγίδας, δε σου’ μαθαν τόσα χρόνια, πως μόνο καταστροφή σκορπούν;
Φέρνουν και ξάφνιασμα και έκπληξη φέρνουν.
Τρομάζουν, αναστατώνουν και πληγιάζουν την ψυχή.
Δεν την ηρεμούν, τη βυθίζουν σε εφιαλτικές διαδρομές.
Της δίνουν μία και τη σπρώχνουν σε μαύρη τρύπα.
Της αφήνουν το χέρι, να παραπαίει, να πέσει, να χαθεί.
Να μη βλέπει το Φως.
Να μη χαίρεται.
Να μην έχει οξυγόνο ελπίδας.
Να μην πιστεύει στους ανθρώπους.
Στη φιλία, στις σχέσεις, τον έρωτα.
Έσκισαν αυτήν την ψυχή στα δύο, τη ρήμαξαν και το’ ξερες.
Το’ ξερες.
Αλλά ήταν ήδη ψυχή απούσα, σε ένα χώρο πολύβουο.
Με ανθρώπους πολλούς, που όλοι ήθελαν το “καλό” της!
Ένα χέρι – βάλσαμο, να ακουμπάει πάνω της, πουθενά!
Απών.
Απούσα.
Απόντες.
Άπαντες.
Κι ύστερα, τα λόγια σου, τα λόγια της καταιγίδας, τελείωσαν το καταστροφικό τους έργο με πλήρη επιτυχία.
Όμως, δε σου’ μαθαν ποτέ, δεν ήξερες, πως κάποτε βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Εύη Μαυρογιάννη
